Arap Devrimleri sonrası dönemi bundan daha iyi özetleyen bir ifade var mı, bilemiyorum. Devrim sürecindeki aşırı iyimserliğin, siyasi krizler ile yerini aşırı kötümserliğe bıraktığı bir dönemde, büyük genellemelere teslim olmamak için yerinde bir uyarı.
Türkiye’nin 1980 sonrası yaşadığı, on yıllar süren, birçok siyasi ve ekonomik kriz eskiten bir dönüşümü Arap dünyası yoğunlaştırılmış ve hızlandırılmış bir devrim macerası ile tecrübe etmeye talip oldu. Eski ölmüştü, statükoya inanç kalmamıştı, resmî ideoloji artık kitleler için “mış gibi” yaptıkları bir tekerlemeye dönüşmüştü. Tek tek devrilen liderler için dökülecek çok da gözyaşı yoktu.
Fakat Türkiye’nin aksine Arap deneyiminde yaşanan, ani bir çöküş ve bu çöküşe eşlik eden alternatiflerin olmaması idi. Kemalizm, 1990’larda bir yandan en güçlü ve popüler zamanlarını yaşarken, diğer yandan hegemonyasını kaybediyordu. İlginç bir şekilde hegemonyasını yitirirken Kemalizm, ideolojik rakipleri ile kaybediyordu. 1990’lar boyunca Kemalist devlet için en büyük tehdidi oluşturan “Siyasal İslam” ve Kürt milliyetçiliği, 2000’lerin başı ile kaybetmiş iki siyasi proje idi.
AK Parti’nin kurucu kadrosu bu durumun farkındaydı. Bu nedenle siyaseten köklü bir revizyona gitme ihtiyacı duyuldu. Kemalizm siyaseten kaybetmesine rağmen, çözümün reformda olduğunu göremedi. Aksine Kemalizm için bile arkaik bir söyleme sığındı. 1940 yılı için dönüştürücü olan Köy Enstitülerinin müfredatını, 2000’lerde siyasi vizyon olarak benimserken gerçeklikle temasını kaybettiğini idrak edemedi. Gittikçe daha lümpenleşti, parodi hâline geldi.
Yazının devamı için: http://www.turkiyegazetesi.com.tr/ceren-kenar/578053.aspx
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.