Geçen hafta sonunda İlim Yayma Cemiyeti’nin davetlisi olarak Diyarbakır’daydım. Bir cümleyle şehir hakkındaki izlenimimi ifade edecek olursam, “unutmakta zorlanıyor, ancak sükunete ihtiyacı var” demem gerekir. Şehir halkı zor yılların ardından şimdilerde sahip olduğu görece huzuru yitirmek istemiyor. İşkence sesleri ve faili meçhul sessizliğiyle, yanık köy dumanlarıyla, göçmen evsizliğiyle baş başa bırakılmış bir şehri bu yüzden kimin sorgulamaya hakkı olabilir?
David Harvey “Asi Şehirler”den söz eder ya, kabuğuna sığmayan, sorularının peşinden giden, haykıran ve talep eden; Diyarbakır da kendine göre “asi” şehirler hanesine kaydedilebilir.
Herkesi içine kapanmaya sevk eden zor yıllar sonuçta kesimlerin yaşadıklarını kendi çevre endişeleri üzerinden tarif etmeleri anlamına geliyor. Ortak endişe, yakın geçmişi kâbusa dönüştüren acıların geri gelecek olması ihtimali. Kürt kesimi çözüm süreci konusunda bıkkınlığa düşme lüksüne sahip değil, umudunu korumak zorunda. İlim Yayma Cemiyeti’nin Kadınlar Komisyonu üyesi F. Hanım, bunun sebebini şöyle izah ediyor: “İnsanlar köylerini terke zorlandı.
Yazının devamı için: http://www.dunyabulteni.net/yazar/cihan-aktas/19574/asi-sehrin-kadinlari
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.