Önce twitter’’da gördüm, ardından ekranlara yayıldı. Esad rejiminin işkence ettiği, açlıktan öldürdüğü binlerce insanın fotoğrafı kısa süre içinde bakışları ve bilinçleri felce uğrattı, gündemleri dondurdu. Bir süre sonra tepkiler çeşitlenmeye başladı. Yoksa yayınlanma zamanı manidar mıydı?
Ne tuhaf, sanki o fotoğraflar bir ekranla kendilerini bize hatırlatmasalar, gerçekleşmiş ve hâlâ sürüyor olan bir dehşet üzerine düşünme sorumluluğundan muaf sayacağız kendimizi.
İşkence sadece şimdiki zamanın utancı, dehşeti değil. Baas rejiminin eli kanlı bir diktatörlük olduğu da Hama’dan bu yana sır değildi. Yine de fotoğraflar başka türlü bir kavrayış sağladı bir süreliğine. "Bu kadarı da olmaz" diyemezdi kimse; diktatörlüklerden her şey beklenir.
Yayınlanma zamanı manidar olabilir. Ancak zamanlama ile ilgili daha “manidar” hatırlatma, fotoğraflara bir anlığına bile baktığında bakışlarının kanadığını duyan her insanın aklından geçirmeden edemeyeceği şu soruda gerçekleşiyor: O işkenceler yapılırken ben neredeydim, neler yapıyor, hangi yazıları yazıyordum?
Bu soruyu kendime sordum. Aynı dönemlerde Dünya Bülteni ve Taraf’ta yayımladığım yazılarda Suriye’de bir barışın gerçekleşmesi için bölge ülkelerinin, özellikle de İran, Türkiye ve Mısır’ın bir araya gelerek Baas rejimi üzerinde bir baskı oluşturması gerektiği görüşümü dile getiriyordum. Bir karmaşa ortamında otuz yıl önce benzeri bağlamda ne düşünüyorsam aynısını savunmayı sürdürdüm: Bölge ülkeleri bir insiyatif oluştursun. Aynı tarihlerde çeşitli defalar ziyarete gittiğim Sezai Karakoç da benzeri bir şekilde düşünüyor, aksi takdirde aktörlerin yüzlerinin tanınmaz hale geleceği bir çatışma ortamında ölümlerin, parçalanmaların giderek çığırından çıkan bir yayılma göstereceğini dile getiriyordu.
Yazının devamı için: http://www.dunyabulteni.net/yazar/cihan-aktas/19505/tam-o-sirada-neredeydim-ben
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.