“Yeraltı Camii” olarak ünlenen Sancaklar Camii’nin inşa sürecinden elbet haberdardım ve tamamlandığında gidip görmek istiyordum. 21 Aralık günü sabah saatlerinde, külliyesinde bulunan bir salonda düzenlenen bir paneli izlemek için gittiğimde camiyi yakından görüp inceleme fırsatı buldum. Etkileyici ve yabana atılmaması gereken sembolik bir anlamı var.
Tepeden aşağıya doğru indiğimiz için, dikdörtgen minaresi olmasaydı aniden çıkacaktı karşımıza. Eğimden yararlanılarak tasarlanmış, bir bakıma yarı yarıya yerin altında; fakat ne kubbesi var ne de pencereleri. Henüz inşası tamamlanmış sayılmaz, ancak panelin bitiminde içeri girerken baktım, öğle namazını kılan kadın ve erkekler camiden ayrılıyorlardı. Namaz kılarken kendilerini nasıl hissettikleri konusunda bir fikir edinmeye çalıştım, şikayetçi olmadılar. İçine girerken bir önyargıyla yaşayacağımı sandığım daralmaya ben de kapılmadım, bunun bir sebebi merkez sahının makul ölçülerde tutulmuş olması. Mihrabın duvarından süzülen gün ışığı nedeniyle olsa gerek, kapalı mekanlarda yaşadığım daralmayı duymadan incelemeyi sürdürdüm. Cami, tabii malzemelerle inşa edildiği için olumlu bir puan aldı benden; fakat gri taş yerine kiremit rengi veya safrana yakın bir renk daha uygun düşerdi. O açıdan biraz hüzünlü ve soğuk, aslında zaten bir kavşakta, dolu bir geçmişle müphem gelecek arasında bir yerde duruyor. Pahalı bir sadelik, -göze aldığı riskler açısından- tersine bir görkem yansıtıyor. Başlıca mesajı olan tevazu adına kendinde olanı yerli yerince sunması gerektiği için de içine kapanmaya çalıştığını düşündürüyor.
Yazının devamı: http://www.dunyabulteni.net/yazar/cihan-aktas/19483/yeralti-camii-notlari
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.