“Fark edilmemiş nâdide bir gülsündür
Denize karışmış bulanık ırmak
Doldurulmaz boşluğu hiç geçmemiş olanın
Gel bir mum aydınlığı olsan da karanlığıma
Sevgilim sonbaharda”
....
Bir bir gidiyoruz bu dünyada. Giden, kalan için bir yitik sevdadır. Kimine göre baba, kimine göre anne, kimi ne göre yâr, kimine göre diyardır yitik sevda. Kimimiz şairenin de hüzünlendiği sonbaharda, kimimiz karakışta, kimimiz de yazın o kavurucu sıcağında yitik sevdamızı kaybederiz. Üdebâya galiba en çok sonbaharda ölüm yakışıyor. Hele aylardan eylül olsa hüzün daha çok teneffüs edilir yüreklerde. Hüznün hüsne karıştığı bu zamanlar için ansızın şarkılar dökülür dudaklarımızda.
“Sevdiğim, sevdiceğim, nur-ı aynım gideceksen git ama eylülde git”
Ehl-i kalemden, ehl-i kitaptan biri olarak bütün zamanların sahibine inandık, iman ettik. Ölüm ne zaman geldiyse başımızın üstüne. Ne kırmızı ışıkta bekler ölüm ne de yeşil ışıkta geçer. Ölüm, bize nasıl geldiyse biz de ona öylece gideceğiz. Duamız odur ki ölüm bize geldiğinde “hârâbat” ehlinden olmayalım.
Devamı: https://www.milatgazetesi.com/eyyup-azlal/gidenlerin-ardindan1/haber-243216
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.