Ferahlatıcı Bir Rüzgâr Olarak Umut

“Âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak…
Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.”
(Mehmed Akif Ersoy)

Her yeni gün, bilinmeyen bir güne uyanıyoruz. Başımıza ne geleceğine dair en küçük bir fikrimiz bile yok. Kiminle, nerede tanışacağımızı bilmediğimiz gibi, yolumuzun kimlerle kesişeceğini de tahmin edemiyoruz. Kısacası her sabah yeniden doğuyoruz. Yeniden nefes alıyor, veriyor, nefes alıp verdiğimizin farkına varıyoruz. Bir saniye sonra ne olacağını bilmiyor, bilmediğimizi bilmenin verdiği o şey neyse onunla yaşamaya devam ediyoruz. Belki de hayatı bu kadar çekici kılan üzerindeki bilinmezlik örtüsü. Gizem… Hayatımız bu bilinmezi yani meçhulü, bilinir yani malum kılmakla geçiyor. Her adımımız, bilinenden bilinmeyene doğru. Her saat bilinmeyene doğru akıyor. Saatle birlikte biz de akıyoruz, değişiyoruz. İnsanın/eşyanın hareketini ölçüp zaman diyoruz. Bütün bu bilinmezler içinde elimizden umut denen duygu tutuyor. Umudu, umutsuzluğun doğum sancısı olarak tanımlıyorlar. Ne kadar güzel değil mi?

Bir kavramın künhüne varmak için söz konusu kavramın zıddını bilmek gerekir. Umudun karşıtı umutsuzluk. Umuda doğum dersek, umutsuzluğa da kısırlık diyebiliriz. Umut ferahlatıcı bir rüzgârsa, umutsuzluk donduran bir soğuk. Umut bir an sonrasına “her şey güzel olacak” cümlesi ile nazar etmekken, umutsuzluk “her şey daha kötü olacak” anlayışı ile yaşamaktır. O halde umutsuzluk aslında bir intihardan başka bir şey değil. İnsanın uğradığı bela ve musibetler sebebiyle yenilmesi sonucu, ayağa kalkamayacağına inanması ve eylemi terk etmesi. Eylemin olmadığı yerde kokuşma başlar. Durgun su kokar. Akarsu ise kendini temizler ve yeni diyarlara doğru yol alır. Yol aldıkça güçlenir.

Devamı: https://edebifikir.com/deneme/ferahlatici-bir-ruzgar-olarak-umut.html