Hele de bu çağda. Herkesin daha çok ben dediği, kişilerin kendi kabuğuna ve küçük dünyalarına çekildiği modern çağın en büyük sorunudur anlamak ve anlaşılmak. Bu sebepledir ki psikoloji bilimine olan meyil son günlerde artmış ve hepimiz evvela kendimizi sonra da çevremizi anlamanın yollarını arar olmuşuz. Kişiliğimizi şekillendiren, bizi biz yapan olayları anlamaya çalışan psikologlar gözlerini çocukluk çağına çevirmiş; bugünkü davranışlarımızı çocukluk yıllarımızda yaşadıklarımıza bağlamaya başlamışlardır. Tüm bu gelişmelerin sonunsa pek de moda olan "travma" kavramı gündeme gelmiştir. Çocukluk travmaları üzerine kitaplar yazılmış, film ve diziler çekilerek bu mesele hayatın tam ortasında yerini bulmuştur. Tüm bunların sonunda hepimiz çocukluğumuzu gözden geçirmeye, kendi travmalarımızı keşfetmeye başlamadık mı? İtiraf edelim.
Son günlerde her yerde geçmişinize dönelim, hadi çocukluğunuzu hatırlayalım, küçükken size şöyle davranmışlar, bunu yaşamışsınızdır gibi çocukluğun muhasebesi yapılarak daha sağlıklı yetişkinler olsun diye çabalanıyor. Bu geniş ve tartışmaya açık meseleye farklı bakış aççıları getirilebilir. Fakat bence ne yandan bakarsak bakalım çocukluk, içinde unutulmaz anıları barındıran en mühim dönemdir insan için. O yıllarda yaşananların acısıyla tatlısıyla bugün yetişkinler olarak yaşadıklarımızdan çok daha kıymetli olduğu fikrindeyim. Bundandır çocukluğa dair öyküler hepimizi daha çok etkiliyor. Kendimize dönüp iç hesaplaşma yaşamamıza vesile oluyor.
Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/gidiyoruz-cocuk-diyen-galip-cagin-pesine-takilmak-k5096.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.