Mevsimlerini biriktiren insanlar var mı hâlâ hafızasında? Mesela güzleri? Hani kır çiçeklerini kitapların arasında kurutan insanlar vardı ya eskiden, onlar gibi… Hep aynı şey sanıyoruz sanki biz artık bütün mevsimleri; yazlar birbirinin aynı, kışlar birbirinin aynı! Olur mu hiç! Her günün, her ânın kendi hikayesi varken, nasıl bütün baharlar birbirinin aynı olsun, bütün güzler bir öncekini tekrarlasın? Birçok şey var hayatın dokusunu ören, anlamını dokuyan, hikayesini yazan; birçok değişken, birçok yol ayrımı... Aslında mevsimlerden çok bizim benzersiz hikayemiz bu! Mevsimlerin bize söylediklerine bigâne kalmışsak eğer; aslında neyi nasıl yaşadığımızdan, neyin içinden geçtiğimizden, nelerin parçası olduğumuzdan, nelere dokunduğumuzdan ve nelerin bize dokunduğundan bîhaberiz demektir.
“Sanki güz ortasında bir ağacın dört bir yanından yapraklar dökülüyordu da ağaç bunun farkına varmıyordu; ağacın üzerinden yağmur aşağılara süzülüyor, güneş ya da ayaz üzerinden gelip geçiyor, yaşam yavaş yavaş gerileyerek ağacın en iç kısmında alabildiğine dar bir bölgeye sıkışıyordu. Ama ağaç ölmüyor, ağaç bekliyordu” diye yazmış Herman Hesse, ‘Demian’ isimli kitabında.
Yazının devamı için:https://www.yenisafak.com/yazarlar/gokhan-ozcan/dusen-bir-yaprak-gorursen-seni-hatirla-4769356
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.