Seçkinlerin çare olarak gördükleri “Otoriter yapı, hızlı modernleşmenin zaruri bir şartı” (Uyar,1999:313). olarak görülüyordu.
Yapılan düzenlemeler zaman içerisinde devlet ile şefin partisini o kadar içiçe geçirmişti ki, devlet adeta parti içinde kaybolmuş, “siyãsî literatürde ‘Parti Devleti'” (Ekinci,1997:126). şeklinde tanımlanan otokratik bir yapı ortaya çıkmıştı. İçişleri Vekaleti bütün memurların parti azası olmasını taleb edebiliyor, Mustafa Kemal de bu teklife muvafakat edebiliyordu.
Gerçekten de durum, tıpkı yukarıda tanımlandığı gibi idi. Parti ile Devlet arasında kesin bir ayrım yoktu. Devleti temsil edenler, çoğunlukla partili kimselerdi. Parti Müfettişleri, devletin de temsilcileri idiler. Devletin politikasını bildirme ve uygulanmasını sağlama, Partinin görevleri arasındaydı. Devlet Başkanı ile Parti Başkanı aynı kimse idi. Uzun süreler Başbakanlık ile Parti Genel Sekreterliği görevleri de aynı kişiye verilmişti (Goloğlu,1974:10).
Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/postmodern-bir-biat-cemaati-olarak-kemalizm-5-makale-50837
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.