Nefes alıp veriyoruz. Yaşıyoruz. İşimize, evimize, dostlarımıza gidiyoruz geliyoruz. Muhabbetle mutlu, muhabbetsiz mutsuz oluyoruz. Ölüm çoğu zaman ötemizde, elimizi gözlerimizin üstüne iliştirerek baktığımız uzaklarda bir gerçek gibi görünüyor bize. Söz ile söylesek bile yakınımızda hissedemiyoruz. Hissedemediğimizdendir henüz güzel değil dünya, henüz çocuklar ölüyor. Ölüm yanı başımızda olsa ölsek ölsek dirilsek, ölür mü çocuklar?
Merhum Mahmud Esad Coşan (r.a.), Avustralya’da vefatından 3 hafta önce 12 Ocak Cuma günü yaptığı bir konuşmasında açılışı, Hz. Ömer’in (r.a.) evrakı mühürlediği yüzüğünün üstüne yazdırdığı o müthiş cümleyle yapıyor.
“Kefâ bil-mevti vâizan yâ umer”
Ey Ömer, ölüm sana vaiz olarak yeter!
Hz. Ömer, ölümü parola edinmiş bir sahabeydi. Hepimizin malumu sakal hadisesinde, sakalında ona ölümü hatırlatacak beyaz teli görene kadar, kendisine her gün ölümü hatırlatması için bir kişiyi görevlendirmişti. Rabıta-i mevt dediğimiz kavram onun hayatıydı. Bu sebeple adaletliydi, Faruk lakabını almıştı. Ölüm bilinci, çocukları öldürmekten menetmişti onu.
Bakmayın ölsek ölsek dirilsek dediğime. Ölüm insanın başına bir defa geliyor. Ruhun bedenden ayrılmasıyla ölüm gerçekleşiyor. Asıl meselemiz de tam burada karşımıza çıkıyor. Bir defa gerçekleşecek olan ölümümüzü zahirde bildiğimiz ölümden ayrı olarak gerçekleştirebilecek miyiz?
Efendimiz (s.a.v) bir hadis-i şerifte “Ölmeden önce ölünüz” buyuruyor. Dünyada yaşayalım, yazalım, çizelim, işimize, evimize yetişelim, çoluğumuzu çocuğumuzu yetiştirelim, yiyelim içelim… Dünyada olalım ama ölelim.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/hikmet/hz-omer-ve-yunus-emrenin-bakisiyla-olum-h45498.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.