İnsan Sevgisi ve İlahi Aşk

 Gide, adını Beethoven'in altını senfonisinden esinlenerek günlük şeklinde yazdığı bu öyküde, bir İsviçre köyünde Protestan bir papaz ile doğuştan âmâ bir genç kızı sahneleyerek psikolojik analizlerini gözler önüne seriyor. Papaz, özellikle müzikal karşılaştırmalar yoluyla öyküde "Gertrude" isimdeki âmâ genç kıza dünyayı tanıtmaya çalışıyor.

Gide'nin bu öyküsünde belki de en dokunaklı olan, insan ruhunun kendisine dayatılan yasalara saygı duymaktan ne kadar aciz olduğunu görüyoruz. Pastoral Senfoni'deki Papaz karakterinde somutlaşan içsel çatışmanın, yani erdemin talepleri ile yaşamın talepleri arasındaki kopuşun itirafına şahit oluyoruz.

Gide, bu öyküde aşk ilişkilerinde insan ruhunun davranışlarını inceleyerek, insan ruhunun gerçek doğasını nasıl ortaya çıkarabileceğimizi anlamamızı sağlıyor. Öykü, romantik karakterlerin inşasına odaklanmış olsa da, aşkta körlük, sevileni idealize etme ihtiyacı gibi yerleşmiş klişelere dayanarak aşk ve insanla ilgili evrensel gerçekleri bulduğumuzu söyleyebiliriz.

Gertrude ve Papaz arasında aşkın her zaman üstün, mistik, ilahi boyuta yöneldiğini görüyoruz. Gertrude ile Papaz'ın ellerinin ve dudaklarının buluştuğu anlarda, Gidé, bu tür anların ayrıntılı tasviri ve detaylandırılması üzerinde hiç durmamaktadır. Ancak aşkın nefsi tarafının tamamen ihmal edilip bastırıldığı söylenemez.

Bu karakterlerin insan doğalarını yenmek için giriştikleri mücadele, onları uçuruma sürükleyen ve yok eden bir sona neden oluyor. Her biri kendi kusurunun farkına varıyor. Gertrude öğretmeninin etkisi sayesinde, Papaz bir yanılsamayı gerçekleştirme konusundaki kör arzusu nedeniyle sevgilisinin varlığına büyük ihtiyaç duyarak bilinçli ya da bilinçsiz olarak günah işliyorlar. Karakterlerin ve aynı zamanda yazarın kendisinin sürekli sorgulanmasına tanık oluyoruz. Gide, İncil'deki figürlere başvurarak suçluluk duygusunun içsel azabını tercüme ediyor.

Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/insan-sevgisi-ve-ilahi-ask-k5394.html