Romantik döneme kadar, edebiyatta ‘taklit’ olağan kabul ediliyordu. Sözgelimi 18. yüzyılın ilk yarısında, taklit edilen hiçbir yazar bunu günümüzde olduğu gibi öfkelenerek karşılamıyor, aksine, yazar taklit edilmekten memnuniyet duyuyordu. Taklit etmek taklit edilen yazarı onore eden, onun beğenildiğine işaret eden bir davranış olarak görüldüğü gibi, genç veya usta herhangi bir yazarın başka bir yazarı taklit etmesi de toplumun gözünde onu küçülten, gayrimeşru bir durum değildi. Bugünkü ‘intihal’ tartışmaları o zamanlar yaşanmazdı. Yazarla mukallidi arasında daha ziyade sevgi ifadeleriyle dolu yazışmalar olurdu.
Romantik edebiyatın orijinalliğe yaptığı vurguyla beraber ‘taklit’ (‘imitation’) kavramına dair algılar ve tartışmalar da değişmeye başladı. Romantik edebiyatın özgünlüğü yücelten çıkışı son derece yerindeydi; fakat bugün unutulan şey, taklit edilmenin taklit edilen yazara gerçek bir zarar vermediğidir. Zira, bir metni sanat eseri yapan şeyi taklit edebilmek mümkün değildir. Metnin kendi yazarı dışında bir kimse yazarın metin yoluyla yarattığı şeyi başka bir metinde yeniden yazamaz; yaratılan şeye dair bazı kalıpları ancak tekrar edebilir. Eğer bir başkası, yazarın yarattığı şeye dair birtakım unsurları alıp onları yeniden yaratıyorsa, ortaya çıkan şey zaten o ilk metinden başka, özgün bir eser olacaktır. Eserin özü, değeri onun sanatındadır, ki bu da ancak tek kişi tarafından yaratılabilen, tekrar edilemeyen, kendisinden başka bir şeye benzemeyen, benzetilemeyen bir olgudur. Aynı şey iki kere yaratılamaz. Taklit edilebilen de yaratılmış olan sanat eseri değil, ona ait bazı özelliklerdir.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/alinti/intihal-diye-bir-sey-vaktiyle-yokmus-h8226.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.