Bir gün hocamızın torununa sınıfta öğretmeni sorar:
“Senin deden ne profesörü?”
Cevap hiç tereddüt etmeden gelir:
“Benim dedem dua profesörü.”
Bizim de hocamızın o günden sonra adı “dua profesörü” kalır. Hoca her zaman gülen yüzüyle sohbetine duayla başlar, bitirirken de duayla bitirir. “Amasya’nın dirisine-ölüsüne; velisine-delisine selam” onun hitap sözüdür.
Bu kadar mı?
“İsmail, oğlum nasılsın? sorusunun ardından “gelinim nasıl, torunlarım nasıl” ilk cümleleridir. Yıllar içinde oğlumuz evlendi, torunun yerine damat geldi, bir de gelinim eklendi. Ama hep onun “Şehzadem, Oğlum” dediği öğrencisi, talebesi bir İsmail’i var: “İsmail, oğlum!”
Bunu derken gözlerinin içi güler; arkadaşlarımın yanında hep “bu var ya bu…” diyerek başlayıp bir sürü methiyeler dizer. Tabii ki pekçoğu benim hak etmediğim ama gönlümü almak için söylediği sözlerdir. Ben de ona şımarırım. Ben onun fakülteye yeni başlamış öğrencisi, evinin oğlu, yeri geldiğinde saatlerce nasihat etse usanmayan munis evladı; halleştiği, dertleştiği dert ortağı, belki de “sırdaşım” dediği İsmail Ayan.
Efendim ben İsmail Ayan. Erzurum Atatürk Üniversitesi İslâmi İlimler Fakültesi mezunu, emekli Başöğretmen, İlim ve İrfan Akademisi Yöneticisi. Girişte kimden bahsettim sorulursa cevabım bizim yetişmemizde büyük emeği olan rehberimiz, örnek aldığımız büyüğümüz; istikamet sahibi, âlim, fâdıl, ârif, mütedeyyin, münevver, mütefekkir, gönlü de kalbi de güzel, dua profesörümüz Prof. Dr. Şerafettin Gölcük Hocamız.
Devamı: https://www.insaniyet.net/benim-dedem-dua-profesoru/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.