Vakit kaybetmeden soralım: Nasıl buldunuz “yazım geleneği” ibaresini? Acaba ben “edebiyat” yerine “yazın” diyenlerle bir atışmaya mı bıraktım kendimi? Hiç de değil. Belki “nesir” demektense yazım demeği daha yakışıklı buluyor olabilirim. Belki de şiirin kırpılması edebiyat dışı bir yazış tecrübesine takacağımız bir isim olabilir. Hangi dilde yazılmış olursa olsun şiirler ona cesamet bahşeden kişiden koparılamaz. Hiçbir şiir şairin ona biçtiği şekil dışına çıkarak varlık kazanmamıştır. Şiir tercüme edilemez diyenlerin temel tezi bundan başkası değildir. Şiiri şiir yapan kelime seçiminden başka ne olabilir? Kimi Dadacılar günlük gazeteden kırptıkları kelimeleri bir torbaya doldurup kura sonucu yan yana getirdikleri kelimelerden şiir yaptıkları iddiası gütmeği bildi. Neticede bu da bir kelime seçimiydi.
Şiir her ülkede dikkati hak edecek bir yere sahiptir. Niçin böyledir? Şiirden vazgeçmek dilden vazgeçmeğe varır çünkü. Her dilin gerek ritmi ve gerekse armonisi şiirde keşfedilir. Türk topraklarında şiir dikkatten ötesini hak ediyor. Şiire Hıristiyanların XIII. asrından itibaren millet oluşumuzun dokusu demek mübalağa sayılmaz. Bugün toplum olarak nereye vardığımızı hesaba katarsak modernleşme maceramızın İkinci Yeni sayesinde bizi bir yere getirdiğini görme ihtimalimiz var. Görür müyüz? Bize üzerinde yaşadığımız toprakların ne kazandırdığına akıl erdirmekten geri durduğumuz sürece bu elbette çok zor. İkinci Yeni şairleri ne yaptıklarının bilincinde miydi? Aralarında böyle bir bilincin oluşacağına bile ihtimal veren şair yoktu.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.