Köylerden çiftini-çubuğunu, davarını-ineğini bırakanlar şehirde “medenî” hayatın cazibesi karşısında büyülenmiş şekilde arka sokaklarda kayboldular. Şehrin ışıltılı dünyası onların gözlerini kamaştırmıştı. Köylerde sabahleyin karşı dağların ufkundan doğan güneşle güne başlarken şehirde apartmanların bodrum katlarından sokağa açılan pencerelerden işe koşan ayakkabı görüntülerine razı oldular.
“Elimiz temiz ayağımız temiz ne ala şehirde yaşıyoruz. ”diyerek köyü unutmaya çalıştılar. Sabah güneş doğmadan yola çıkıyor, minibüse ve otobüse binmek için yoğun bir mücadele veriyorlar. Olsun, köyde tarlada taş sökmekten daha kolay durakta insan itelemek. Oysa bu şehirlilerin çok kibar olduklarını söylerlerdi ama hiçte öyle değiller sanki. Araca binme başarısını gösteremeyenler sonrakini ancak hiç ses çıkarmadan bekliyorlar, o da kibarlık olsun diye. Araca binenler için ise henüz çile bitmedi, yer kapma savaşına hazır olsunlar. 100 kişilik araçta 25 kişilik oturma alanı var. Hamileler ve sakatlar için yer ayrılsa da orada ashabı bozuk, sosyal medyada sosyalleşirken uykusuz kalan genç oturuyor! Medeniyetin nimetlerinden istifade etmeyip de “köylü mü” kalsın garibim. Onun babası ve anası da köyden gelmiş, başkalarına yer vermek gibi kötü bir alışkanlığı niye edinmesin ki. “Güzel hayat”ın eve dönüşü de bundan daha medenî! değildir.
Devamı: https://www.dirilispostasi.com/makale/11621612/israfil-kuralay/sehirde-medeni-hayat
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.