Ağır bir yenilgidir göz ardı edilmek; sinsice öldürür masumiyet karinesini. Gönlün meylinde ihmal olmaz; ilginin, ilgilinin intiharıdır ihmal. Bu yüzden sevmekten ikmale kalınmaz. Kalbin gölgesi, sevgilinin duldası kadar masum olmalı sevenin sesi. İsmet kavramı yalvaçların sıfatıdır. Masum olmak aynı kökten gelir. Korunmuş da denebilir masum vasfına. İçinde masumiyet kelimesi geçmeden nasıl anlatılabilir ki masumiyet? Bunun cevabı şairlerin inci ve ince dizelerinde saklıdır, kendini kolayca ele vermez;
“çocuk ki alfabesi üzülmesin diye sever tüm kelimeleri”
(Burak COŞKUN – Hece, Mayıs 2016)
Saf bir inanç, katıksız bir teslimiyet, halis bir inanış samimiyet gerektirir. Çıkarsız, umarsız ve ajandasız eylemler; çatal yürekleri, ikircikli söylemleri kabul etmez bünyesine. Hazmına yardımcı olacak iman yalınlığı arar daima. Kutsal kitabın kalbinin en orta yerinde müjdelediği marangozun öyküsü tam da bundan ibarettir;
“Neccaar!
Hiçbirimiz inanmadık senin kadar.
Şehrin en uzak yerinden koşarak geliyorsun hâlâ
Neccar
Sarılmaya bir çocuk ancak böyle koşar.”
(Emre MİYASOĞLU – Hece, Kasım 2016)
Sevgili’ ye yakın olmak için bahaneler üretmeli. Bazen sözü uzatmalı bazen yolunu değiştirmeli. Havadan, sudan ve rüzgârdan sebepleri olmalı insanın asıl sebebe dönmesi için bütün sebeplerinin. Bahanelerle sevmeli;bahanesi sevmek olanın yolu yorgun, suyu durgun, sözü uzun olmalı;
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.