Şair: Mehmet Kabakçı
günler düşer ömür pencerelerinden
dağılmış tespih taneleri gibi
oysa yetmeliydi
bir toprak parçasında mutlu olmak
artık ne mümkün
kerpiç damlar betona döneli
çözülmez elbette
bir karıncanın attığı düğüm
yorulur insan yerin üstünde
zira tekin değil yeryüzü
sonra yollar da yorulur
kapılar vurulur
boş olsa da evler
bazı gidişler sevilir
çünkü sular öyle durulur
gurbetine uğurlanır yolcular
peronlarda, garlarda
ki sonra karşılanmaz dönerken
zaman can verir
bir babanın kollarında
uykular bölünür
bir ceylan uykusunda
bir yer sofrası mutluluğu kalır
ne yapsan da aklında
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.