Ashab-ı kiramın giydikleri libaslar neresinden eskirdi, bilir misiniz? Omuzlarından. Çünkü daima cemaatle kıldıkları namazda saflar âdeta sabun kalıpları gibi idi. O ayrı ayrı vücutlar yekpâre birer duvar kesilirdi. Aralarından su sızmaz, hava geçmezdi. Görüyorsunuz ya, aleyhissalâtü vesselâm Efendimizin safları düzeltmeye atf buyurdukları ehemmiyet neden dolayı imiş. Hep cemaati arasındaki birliği sağlamlamak!
Fakat Müslümanların bu hali o zaman Medine'de bulunan Yahudilerin hiç hoşuna gitmiyordu. Hatta günün birinde şöyle bir vak'a oldu: İhtiyar Yahudi'nin biri baktı ki Ensar-ı kiramdan bir kaç genç (Evs ve Hazreçli gençler) bir arada oturmuşlar, tasavvur edilemeyecek bir samimiyetle konuşuyorlar, musahebe ediyorlar. Herif bunu görünce İslâm'ın âtisinden kendi hesabına ürktü, içi gıcıklandı.
-Ne olacak bu, dedi; biraz daha böyle giderse bize ekmek kalmayacak...
Bunun üzerine bir delikanlı Yahudi buldu.
-Git, şunlara Evs ile Hazrec arasındaki vukuatı hatırlat, geç!
Dedi. O da gitti. Her iki tarafa ait şairlerin vaktiyle olup biten maceraları musavvir olmak üzre söylemiş oldukları şiirleri okudu. Bunun üzerine gençlik saikasıyla her iki tarafın kabadayılık damarları galeyana geldi. Her biri kendi kabilesinin kahramanlığını sayıp dökmeye başladı. İş alevlendi. Hatta biri:
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.