Tam da ömür dediğin ne ola ki diye iç geçirdiğim, ahirinin evvelinden daha hayırlı olması için neler yapabilirim diye düşündüğüm şu sıralarda karşıma çıktı “Şefik Can Hatıralar” adlı eser. Sahi ömür dediğin neydi? Mesela iki kapak arasına sığar mıydı? Bir hayat ne kadar dokunabilirdi kalplere? İşte Şefik Can’ın hayat serüveni; tepeden tırnağa dopdolu geçen bir ömrün hikayesi… “Rahmetle anılmanın güzel şey” olduğuna inanılarak yaşanmış koskoca bir hayat. Her anını dolu dolu, tüm canlılara fayda sağlayarak geçirdiğimiz bir an mıdır ömrümüz? Şefik Can’ın örnek alınası yaşantısı; çalışmanın, azmin, vefanın, görgünün, usta-çırak ilişkisinin, sevginin, yokluğun, acının, çaresizliğin, umudun öyküsü. Yer yer tebessüm ettiren yer yer de hüzne gark eden bir mücadelenin öyküsü bu. Okudukça okumak, kavradıkça yaşamak istenecek bir hayat bu.
Çok erken yaşta annesini kaybeden, okul çıkışı arkadaşları annelerine koşarken mezarlığın yolunu tutan o küçük çocuk anne sıcaklığını sarıldığı toprakta bulur. Annesinin vefat anında söylediği son sözleri vasiyet bilip hayatı boyunca hak bildiği yolda ayaklarını sabit kılar. O ânı, hayatı boyunca tüm canlılığı ile yaşar Şefik Can. Annesinin gözü vefat anında oğlunun ayakkabılarına ilişir. Buzda kaymayı kolaylaştıran çiviler çakılıdır ayakkabının altında. Ölüm döşeğindeki son sözü “Oğlum dikkat et düşmeyesin” olur. İşte belki de bu ikaz ve içinde mündemiç olan niyaz hürmetine Allah, Şefik Can’ı bu dünyaya düşmekten korumuş ve muhafaza etmiştir. Hz. Mevlana’nın eteğine tutunmayı, hocası Tahirü’l-Mevlevi ile tanışmayı nasip etmiştir.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.