DERSAÂDET YAZILARI- 16
Dr. Hasan YILDIZ
Daha önceki yazılarımızda yurt dışı eğitimde yaşanan açmazlara somut örneklerle değinmeye çalışmıştık. Dünyanın neresinde olursa olsun ilmî gelişmeleri takip edecek, bilim ve teknolojiyi ülkemize taşıyacak donanımlı bireyler yetiştirmek yurt dışı eğitimin birinci hedefi olmalıdır. Ancak bu hedefe ulaşmak amacıyla kullanılan yöntemlerin sağlıklı bir şekilde belirlenmesi gerekmektedir. Osmanlı’dan günümüze yurt dışı eğitimde yaşanan süreç hep “Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olduğumuzun” hikayesini barındırmaktadır.
Medeniyet Bülteni’nin 2019 yılı temmuz sayısında yayınlanan “Eğitim Sistemimizin Çıkmaz Sokakları ya da Modern Devşirmeye Çanak Tutmak” başlıklı yazımızda yurt dışı eğitim konusuna etraflıca değinilmişti. Bir bütünlük arz edeceği düşüncesiyle bahse konu yazıdan bazı pasajları özet olarak buraya aktarmanın faydalı olacağı düşüncesindeyim.
Modern Devşirmeye Çanak Tutmak!
“Kültür emperyalizminin en netâmeli ayağını yurt dışı eğitim oluşturmaktadır ki; bu tam manasıyla nitelikli insan kaynaklarını gönüllü olarak devşirme tezgâhına sürmek anlamına gelmektedir. Nitekim 3 Kasım 1839 tarihinde ilan edilen Tanzimat Fermanı’nın ardından başta Fransa olmak üzere Avrupa’nın değişik ülkelerine gönderilen öğrencilerin, eğitimlerini tamamlayıp yurda döndüklerinde batılılaşmanın en hararetli savunucuları ve öncüleri oldukları bilinmektedir.
Devletin ve milletin onca çaba ve masrafına rağmen öğrencilerin bir kısmının memleketlerine dönmeyerek Avrupa’da yaşamayı tercih etmeleri ise yurt dışı eğitimin sömürgeci yanını ortaya koymaktadır. Günümüzde de durum aynıdır.
Devamı: https://www.maarifinsesi.com/modern-devsirmeye-giden-yolun-taslarini-kim-dosuyor/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.