– Adaya gidip geleceğim Evlat. Öğleden sonra dönerim buralar sana emanet.
– Adaya gideceksen araba ne iş? Benim bildiğim Usta şuradan 10 dakikada Bostancı’ya kadar yürür, iskelede bekleyen alttan çarklı ada vapuru ile geçer prens adalarına. Sahi hangi adaya gidiyorsun onu söyle bari. Heybeli mi, Kınalı mı, Burgaz mı, Büyükada mı? Usta sana soruyorum, arabayı çalıştırma sahilde park yeri bulamazsın. Ha, bizim bilmediğimiz bir yeteneğin var da denizin üstünde tekerlek döndüreceksen o başka. Anladııım! Sen Tekirdağ’dan Avşa’ya ya da Çanakkale’den Bozcaada’ya geçeceksin aracınla. Ama o zaman da öğleden sonra dönmen imkânsız. Hay Allah! Bugün gene bir hâl var bizim Ustada.
– Evladım sen hep bina mı okuyacaksın? Kaç kere söyledim bu yolda nedeni, niçini, nasılı fazla sorulmaz diye. “Dost odur ki ‘haydi gidiyoruz’ denilince ‘nereye’ diye sormayandır” öğüdünü ne çabuk unuttun. Bırak beni oyalamayı da çıkayım yola.
– Özür dilerim Usta. Söz veriyorum bir daha olmayacak. Ama gideceğin yere beni de götür n’olur. Yanında uslu uslu oturacağım, söz.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.