Milletimizin yüce, emsalsiz hasletlerinden bahseder. Osmanlı sultanlarının yalnızca iyi bir asker, iyi bir cihangir olmadığını, onların siyasi ve askeri zaferlerini besleyen unsurlar arasında kültür ve sanatın bulunduğunu, manevi kaynaklardan feyz aldıklarını, devirlerinin önemli kültür ve sanat adamları arasında yer aldıklarını tarihi hadiselerle, ilmi gerçeklerle anlatılır. Velhasıl N. Sami Banarlı, okuyucusunu çok zengin olan kültür dünyamızda manevi bir yolculuğa çıkarıyor.
Bu yolculukta, bu seyahatte bir taraftan tarihimizin büyüklüğünü, ecdadın yiğitliğini, onların vatan ve millet uğrunda yaptığı fedakarlıkları keşfediyoruz. Diğer taraftan bizim tarihimize karşı yürütülen küçültme, unutturma, ecdadı vatan ve millet düşmanı görme, gösterme ve daha başka bir çok şekilde yürütülen dahili ve harici ihaneti, düşmanlıkları, bunun sebeplerini, bunların bizi yok etmek için düşmanlarımız tarafından yürütülen büyük bir plan ve program olduğunun da farkına varıyoruz. Esasen bu tip eserlerin okuyucusuna ve kitleye verdiği en büyük hizmet, tarih ve kültür şuurudur. Bu eser de bunu layıkıyla yerine getiriyor.
Kitapta yer alan ilk makale, Söğüt’de Ertuğrul Gazi Türbesi’nde yer alan hatıra defteriyle ilgilidir. Banarlı, “Bizim Anadolu ve Balkanlar Türkiye’mizdeki büyük fetih rüyasını görenlerden biri Osman Bey ise, birincisi Ertuğrul Gazi’dir” der. Vefalı milletimizin her yıl bu türbeyi ziyaret ettiğini, burada bulunan hatıra defterine içlerinden gelen duygu ve düşüncelerini yazdıklarını belirten Banarlı şunları söyler: “Meşhur rüyada kökleri bu topraklarda derinleşen, gövdesi bu topraklarda gelişip dalları, yalın kılıçlar gibi, Doğuya, Batıya, dört yana uzayan, Türkün devlet ağacını, biliyorlar ki burada yatan kahraman dikti.” Bu hatıra defterine düşünce ve duygularını yazanlardan bazılarını aktarır. Bir doktor, deftere “Dedemizin izindeyiz” yazmış. Nihat Baran adlı bir yüksek mühendis, “Senin mezarın Türk milletinin kalbidir. Medfeninde müsterih yat. Milletin, mahşere kadar bu toprakların sahibi kalacaktır” şeklindeki duygusunu yazıya dökmüş. Daha sonra 20 yıl buraya devlet büyüklerinden kimsenin uğramadığını üzülerek belirtir Banarlı. O zaman yani 3 Ağustos 1956 yılında en son Cemal Gürsel Paşa uğramış ve deftere şu satırları yazmış: “Büyük ceddimi çok büyük heyecan içinde ziyaret ettim. Türbesine girince ve huzurunda bulunduğum müddetçe o kadar huzur duydum ki, bu hal hayatımda ender olan bir olaydır. Ertuğrul Gazi’yi derin ve sonsuz tazim hissiyle ve büyük bir huşu ile terkim ederim. Bu türbenin ve etrafının, dünyanın en güzel yeri olmasını yürekten temenni ederim.” Cemal Gürsel o zaman Korgeneralmiş.
Osmanlı düşmanlığı milli terbiyemizi zedeleyen bir hastalıktır
Kitapta dikkat çeken bir husus da Osmanlı düşmanlığının konu edildiği bölümlerdir. Banarlı son zamanlarda milletimize musallat olan ve milli terbiyemizi zedeleyen bir hastalık olarak görür Osmanlı düşmanlığını. Bu düşmanlığı güdenlerin düştüğü gülünç durumu anlatır. Sümerlerin ve Etilerin Türk olduklarını söyleyerek kendimize övünülecek sebepler aradığımızı, diğer taraftan Türk milletinin dünya tarihi ve dünya coğrafyası üzerinde kurduğu en büyük eser olan Osmanlı tarihine karşı kin ve nefret havası içinde bulunduğumuzu belirtir. Bu bir çelişkidir. Bu çelişki sahipleri, bu hastalığa tutulanların, Osmanlı’nın gerçekleştirdiği büyük işler, büyük zaferler hakkında bunları gerçekleştirenlerin Türkler olduğunu ifade ettiklerini, olumsuz durumlarla ilgili olarak veya kaybedilen zaferler hakkında da, bunu Osmanlıların yaptıklarını söylediklerini, böyle bir tenakuzun içinde bulunduklarını belirtir. Bu zihniyetin sırrını ortaya koyabilmek ve bunun daha kolay anlaşılabilmesi için şöyle bir örnek verir.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/kitap/nihad-sami-banarli-ya-gore-osmanli-kimdir-h23221.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.