“Ârif nefsini bilen, bunun neticesinde ise Rabbini bilen anlamında da kullanılır. Hz. Peygamber, ‘Kendini bilen rabbini bilir’ buyurmuştur. Cüneyd’e mârifet ve ârifin mahiyeti sorulmuş, şöyle cevap vermiştir: mârifet kendi hakkını ve O’nun hakkını bilmendir.” (Tasavvuf Sözlüğü, çev.: Ekrem Demirli, İz Yayıncılık, İstanbul 2004)
Ârifin bilgisindeki genişlik ve ferdiyet, aynı zamanda mârifetin tasavvufta bir makam olması cihetinden, sûfîlik tanımına da bitiştirildiği için, nispet edilişi ya da muhatapları itibariyle kimi itirazlara maruz kalmıştır.
Ebu Nasr Serrâc Tusî (v. 988), ta önceki dokuzuncu asrın sonunda, buna işaret ederek, irfânın fazileti konusunda ifrat ve tefrite düşüldüğünü; bir kesimin onu kendi sınırlarından öteye taşıdığını, bir kesimin cehalete ve taassuba tabi olarak onu oyun, eğlence ve ciddiyetsizliğe dahil ettiğini, bir kesimin takvada üstünlüğe ve zor(lu) / hikmetli söz söylemeye yorduğunu, bir kesimin de lanet ve kötüleme içinde ârif zındıkadan, dalâlet ehlinden saydıklarını söylemiştir. (El-Lümâ, çev. Kamil Yılmaz, Erkam Yayınları, İstanbul 2012)
Devamı: https://www.yenisafak.com/yazarlar/omerlekesiz/rif-ve-lim-ne-demektir-2055276
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.