Türkiyemizin önemli sivil toplum kuruluşlarından olan Türkiye Yazarlar Birliği tarafından Ankara'da 26-27 Kasım 2021 tarihlerinde gerçekleştirilen Türkçe Şûrâsı, Cumhurbaşkanlığımızın 2021 yılını Yûnus Emre ve Türkçe Yılı ilan etmesi üzerine, bu yıl içerisinde yapılan pek çok ilmî program arasında dikkat çekici yönlere sâhip olmuştur. Ciddî bir seçme ile davet edilen bilim insanları, sundukları tebliğlerle hem dinleyenlere bir bilgi şöleni ziyâfeti sundular hem de -inşAllah yayımlandığında- kalıcı tesirleri olacağını düşündüğümüz teklifleri ile de mühim tesbitlerde bulundular. Şûrâ sonucu bildirilen hususların devletimiz ve ilgili unsurlar tarafından dikkate alınacağına, gereğinin yapılacağına inanmak isteriz. Bilhassa, pek çok bilim adamı tarafından döne döne tekrar edilen, millî eğitim sistemimizdeki aksaklıkların, bilerek bilmeyerek yapılan yanlışların bertaraf edilmesi, aklı başında olan, vatan ve millet sevdâsı taşıyan her insanın hasbî ve harbî temennîsidir. İlkokuldan başlayıp üniversitenin çeşitli derecelerine kadar ulaşan millî eğitim sitemindeki her ârıza veyâ yanlış icrâat, yıllardır tecrübe ettiğimiz, müşâhade edip serzenişte bulunduğumuz, telâfîsi neredeyse imkânsız netîceler doğurmaktadır. Eğitim sistemindeki her yanlış müdâhale, basitleştirme, toplum içerisinde yıllara yayıla yayıla sığlığı da getirmektedir. Üstelik eğitim, sâdece -bugün zannettiğimiz gibi- bilgilendirmek değil, aynı zamanda terbiye etmek, uygun hâle getirmek de olduğu için, en başta basit âdâb-ı muâşeret (oturup kalkma, toplum içinde hareket etme usûlleri) olmak üzere, yüzlerce medenî husûsu da berâberinde getiren en mühim içtimâî faâliyet olarak dikkat çekmektedir. Bugün okuma yazma ve bilhassa okuma konusunda şikâyetlerimiz varsa, komşuluk ilişkilerimizden tutunuz, toplu taşıma araçlarının kullanımına, devlete veyâ özel şahıslara âit mekânlardan kendimize, âilemize âit eşyânın kullanımına kadar her başlıkta eğitim kendini gösterir. Medya dilinden âile diline, edebiyat dilinden resmî yazışma diline kadar her alan, eğitimin semeresidir. Ne ekmişsek onu biçeceğimiz âşikâr olduğuna göre, Devlet-i Aliyyemizin, evvelemirde yapacağı en mühim tasarruf, eğitimde kaliteyi artırmak, kemmiyete (sayıya) değil keyfiyete (niteliğe) ağırlık vermek, her basamaktaki öğrenci sayısından ziyâde verilen eğitim-öğretimin (talim-terbiyenin) hangi ayarda olduğuna bakmak olmalıdır. Bugün mezun ettiğimiz lise mezunlarının bilgi ve görgü (ilim-irfan) seviyelerinin 15-20 yıl öncekilerle mukâyese edildiğinde daha iyi ve ilerde olduğunu söyleyebiliyor muyuz? Öyleyse eğer, eğitimde başarılı olduğumuzu da iddiâ edebiliriz. Aksi sözkonusu ise -ki iz'ân sâhibi herkesin kanâati o yönde olmalı- eğitim-öğretimde ilerlemediğimizi, aksine geriye doğru gittiğimizi görmemiz gerekir.
Anamızın ak sütü gibi helâl olan bu mübârek dilin ilmî, edebî, irfânî eserleri de tertemiz olmalı, her türlü lüzumsuz ve kasıtlı müdâhaleden de korunmalıdır. Bugün ortalama bir lise mezununun kelime hazinesi 500-1000 arasında geziyorsa, bu güzel dil ile ne ilim yapabilirsiniz ne de derinliği olan edebî eserler ortaya çıkarabilirsiniz. Unutmamak gerekir ki marifet iltifata tâbidir. Müşterisiz metâ'ın zâyi olması gibi, bırakın hacimli bir romanı, ortalama ayardaki bir küçük hikâye kitabını bile okuyup anlamaktan âciz insanlara hangi edebî kalem, hangi seviyede, hangi lugatla hitâb edebilir? Arz talep dengesini göz önünde bulundurursanız işte, bugün yaşadığımız manzarayı da daha iyi anlamış olursunuz. Okuyucusu olmadığı için bekleyen 50-100 yıl öncesine âit romanlar, hikâyeler ve bugünün seviyesine göre yazılmış hepi topu 1000 kelime etrâfında dönerek kaleme alınmış çok satanlar listesinin başındaki sanat eserleri! Peki, daha eski dönemlere âit edebî, dînî veyâ ilmî eserlerin anlaşılmasını bekleyebilir misiniz bu şartlarda?
Hâsılı, kem âlât ile kemâlât olmaz, vesselâm.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.