Cumhuriyet münevverinin fikri yapısını yoğuran İngiliz’dir; O'nun iç yapısını şekillendirense Fransa, daha da ötesi Paris'tir. Ne günkü 'Fransa' dense, 'Paris' dense iç dünyamda ayrı duygular kendini hissettir:
Fransa’nın ismi geçince 1789 İhtilalini, Hugo, Balzac gibi, hatta Expupery de dahil güçlü romancıları; bir taraftan da Baudelaire, Rimbaud ve diğer şairleri hatırlarım. Fransa, medarı iftiharı olan çok sayıdaki mütefekkirleri ve edebiyatçılarıyla Türkiye de dahil yeni zamanlar dünyasını hayli etkilemiştir.
Fakat Fransa ismi geçince içimi derinden burkan kötü vak'alar da zihnimi tırmalar. I. Dünya Harbi'nde Lübnan'dan Adana, Maraş, Urfa'ya kadarki bir koca bölgemizi Fransızlar işgal etmişti. Maraş'ta hamamdan evlerine giderken "gâvur" askerlerinin Müslüman hanımları rahatsız etmeleri, bugün de bizleri rahatsız etmektedir. O'nun İslam dünyasını inciten sabıkası bunlardan ibaret değildir. Fransa denince Cezayir bir yumruk gibi boğazımıza düğümlenir. Osmanlı sonrası doğan boşluktan istifade eden Fransız tasallutçuluğu/emperyalizmi, Cezayir'i Afrika'ya bir atlama taşı olarak kullanmıştır. O narin ülke, o günden bu güne çekilmez zulümler gördü. 'Büyük devlet adamı' sayılan de Gaulle bile Cezayir’de çok kan ve gözyaşı dökülmesine sebep olmuştur. 1960'lardı; Akbaba isminde bir mecmua çıkmaktaydı. O mecmuanın bir sayısının kapağında merhum Cafer Zorlu, de Gaulle'ün şapkalı başını çizmişti. Bir Fransız askeri, de Gaulle'ün kocaman burnuna yerleşmiş oradan -bile- Cezayirli Müslümanlara kurşun yağdırmaktaydı.
O sıralarda daha sonraları fark ettiğimiz bir yalan, yıllar yılı söylendi. Fransa Cezayir'de katliam yaparken Menderes Hükümeti, farklı saftaydı. Halbuki Menderes, zayıf günlerimize rağmen çöllerden aşırarak Cezayirli kardeşlerimize silah yardımı yapmaktaymış.
Yazının devamı için: http://www.turkiyegazetesi.com.tr/rahim-er/577986.aspx
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.