Rojin Özel, Van’ın Yalnızlığı

Depremin hıçkırıkları dönmesin.
Kör duvarlar, sağır ağaçlar da duysun , anlasın.
Çok sevdiğim resimlerden bir karesin şimdi,
Van gölüne attım sabah güneşin doğuşuyla beraber
Hep mazide kalsın diye.
Uzun bir şiir gibi demeliyim ki,
Gelde yanımda ol, gelde beni de sar koca gövdene.

İran sınırlarının bittiği bir yerden derin yaralarını görebiliyorum artık .
Her sokağını ezberleyerek dinlemiştim.
Sonra eteklerinden hüzünler, mutluluklar çıktı.
Yaprak yaprak döküyordu acılarını .
Gülümsüyor.
Bir gülüş ancak bu kadar güzel ‘gel’ diyebilir.

Bu Edremit’te nice ışıklar yandı söndü.
Yosun kokusu sardı gölünü kimi zaman.
Kimi zaman köşede bir kedi.
Bu hüzünleri hep rüzgârla kardeş oldu.
Bilemiyorum…
Bir fırtınanın iskeleye vurduğu bir kağıt parçası belki.
Anlamıyorum.
Bunca acıyı nasıl taşıyor.

Rojin Özel

İZDİHAM