Yavuz Sultan Selim zamanda Barbaros Hızır Hayreddin Paşa'nın Cezayir’i İspanyol tahakkümünden kurtarması, daha sonraki yıllarda da Osmanlıların hem günümüzdeki Libya ve Tunus’u fethi, hem de Kıbrıs'ı Venediklilerin elinden alması ile Kuzey Afrika Müslümanların huzurlu günlerinin başlangıcı olmuştu.
Bu fetihler İspanyolları içten içe kahredip Kuzey Afrika üzerindeki planlarını engellese de, onlar başka yollarla bu toprakları ele geçirme hayallerinden vaz geçmemişlerdir. Modern çağın şafağı olarak görülen 16. yüzyıl aynı zamanda kanlı savaşların da yüzyılıdır. İspanyollar ve Portekizliler Fas’ı ele geçirerek Afrika'ya sızma girişimlerini ülkeyi karıştırarak elde etmeyi amaçlamışlardır. Endülüs'ün düşüşünden sonra bu iki devlet Fas şehirlerini de vurmaya başlamışlar, akabinde de Septe, Tanca ve Mellila gibi sahil şehirlerini uzun kuşatmalar sonunda almaya muvaffak olmuşlardı. Bir yandan yerel Hristiyanları kışkırtarak kendi taraflarına çekmeye çalışıyorlar, bir yandan da valiler ve hanedan mensupları arasına nifak sokarak aralarını açmaya ve ülkeyi istikrarsızlaştırmaya çalışıyorlardı.
Esasen Fas halkı çok uzun yıllardır Hz. Peygamber (sav)’in soyundan gelen şeriflerin yönetimi altında bulunmaktaydı. Bu şerifler genellikle halkı birleştirme konusunda bir çimento vazifesi görmekte, bu da çoğu 15. yüzyılda gerçeklesen İspanyol ve Portekiz işgallerine karşı daha güçlü bir mukavemet göstermelerini sağlamaktaydı. Zaman zaman sahte şerifler ve sözde mehdiler ortalığı karıştırmış olsalar da genel olarak Fas coğrafyası siyasi olarak bir bütünlük arz etmekteydi.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.