Türkiye'de siyâset son bir ay içinde iyiden iyiye kendi içine kapandı. Mâhut devlet krizi derinleşiyor. Artık iyiden iyiye bir konsorsiyum olarak düşünmeye başladığım bir yapı ile yürütme erki arasındaki gerilim tırmanıyor. Bu sürecin Türkiye'ye kaybettirdiklerini konuşur olduk. Doğrusu ben, bir kısım ağırca bedeller olsa da sonuçta Türkiye'nin bu krizden; üstelik yenilenme ihtiyacını da gidererek çıkacağını, düşünenlerdenim. Zâten aksini düşünmek çok tuhaf olur. Çünkü mevcut ve hayli zayıf siyâsal seçenekler arasında Türkiye'nin en büyük sorunu olan Kürt sorunu açıkta kalır. Bu da Türkiye'yi lâlettâyin, kaotik bir 'Ortadoğu ülkesi' haline dönüştürür. Kimse kusura bakmasın; ama burası ne Irak, ne Suriye ne de Mısır'dır. Türkiye, siyâsetin içine düştüğü bu kaostan, kendi tarihinin birikimiyle çıkacaktır; çıkmak zorundadır.
Bu değerlendirme Türkiye'nin yenilenme ihtiyacını unutturmamalıdır. Son on yılda Türkiye'nin dinamizmi, elyevm sâhip olduğumuz yapılarla sürdürülebilir mâhiyette olmaktan uzaklaşıyor. Ülkenin kurucu yasa ihtiyacı artık ertelenebilecek bir gündem maddesi olmaktan çıktı. Türkiye, önümüzdeki on yıla yasalarını, kurum ve kuruluşlarını yenileyerek girmeke zorunda. Mevcut krizin aşılmasının ardından; daha şeffaf ve hesap verilebilir bir kaynak tahsisat ve harcamalar rejimi kurmak; orta sınıf krizleri dindirecek, Kürt ve (kapıda bekleyen) Alevi sorununu çözümünü sağlayacak açılımları gecikmeksizin yapmaya başlatmak zorundayız. Seçilmiş olmak kaydıyla muhtemel hükümetleri kuracak olan siyâsal partiler de bu dönüşümleri başaracak kadrolar devşirmek ve kendisini yenilemek zorunda. Türkiye önümüzdeki on yılı başka türlü kaldıramaz.
Yazının devamı için: http://yenisafak.com.tr/yazarlar/SuleymanSeyfiOgun/turkiye-cin-iliskileri-ve-uygur-sorunu/50017
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.