Şehir hayatının betona ve griye boğduğu gönüllerimiz, tabiatın bin bir rengi içinde neşvünema bulmuş güzelliği ile şenlenir; ruhlarımız, kuş seslerinin rüzgarla karışık musikisi ile huzur bulur; zihinlerimiz, çağlayarak akan bir derenin soğuk suyunda berraklaşır.
Tabiatın “ana”lık vasfı, bu huzurun, neşenin belki de temel kaynağıdır. Tabiat, ana kucağı gibi sarıp sarmalar bizi; en dertli gönüller bile bir deva, bir derman, bir huzur sığınağı gibi sığınır o kucağa.Çünkü o kuçakta merhametin, şefkatin en ilahîsi, en yücesi vardır. Bir kuşun yiyecek arayışını seyretmek, karınca ile yarenlik etmek, bir ağacın rüzgarla salınışını izlemek, kelebeğin kanadındaki desenlerin ve renklerin estetiğine hayran kalmak, soğuk bir dereden su içmek, çimenlere uzanıp tazeliği çekmek ciğerlerimize… Binbir şekilde tecelli eden tüm bu güzelliklerin insana verdiği huzuru, dinginliği, merhameti, tefekkürü yürekten hissedip yaşarız tabiatta. Bu güzellikleri bahşedene daha bir artar hayranlığımız. O’nun güzelliğinin soluk bir gölgesi bile bu kadar güzelken kim bilir O, ne kadar güzeldir diyerek aşk ve tefekkür denizine dalarız, şükrü katık yaparak zihnimize.
Daha bir aşık oluruz tabiata ve onu “yaratan”a. Tefekküre hasret çorak topraklar gibi lime lime yarılmış gönüllerimiz, tabiat ananın kucağında suyla, rahmetle, merhametle, aşkla yeniden canlanır; insan olduğumuzu, bir kalp taşıdığımızı bizlere yeniden hatırlatır.
Devamı: https://www.maarifinsesi.com/2021/08/12/tabiatin-ilahi-musikisi/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.