Amerikan hükümeti bunların dışında kalıyor. Zengin ve rahat toplumlarında, iyi yapılanmış ve korunmuş biçimde, pek çoğu sayısız toplumsal hayal kırıklıklarıyla mücadele eden ve güç bela hayatta kalan, çok daha şanssız insanların dinleri pahasına, eleştirel aklı ve zekayı övermiş gibi yapıyorlar. Fakat ifade özgürlüğünün övülmesinin ardında, Müslüman halkların çeşitli şekillerde aşağılanmasından beslenen ideologlar ve besili ırkçıların küstahlığı yatıyor. “Çılgın” ve “geri kalmış” tepkileriyle dalga geçerek, kendi uygarlıklarının “üstünlüğünü” veya geri kalmış İslam “kanserine” karşı direnişlerinin haklılığını göstermek istiyorlar. Bu ideolojik duruşu eleştirme konusunda da ödün verilemez.
Çağdaş Müslüman vicdanı ışığında, Küresel Güney’in Müslüman çoğunluklu toplumlarının duygusal tepkilerinden hayıflanıp pişmanlık duyarken, bu toplumların sosyal ve tarihsel gerçekliklerini de hesaba katmalıyız. Ekonomik ve kültürel olarak dezavantajlı bu insanların siyasi ve kültürel hassasiyetleri, azimlerine ve hayatlarına anlam katan kutsal sembollerine kasti olarak yapılan hakaretlerle, acı biçimde sınanıyor. Bu semboller, İslami eğilimli liderler tarafından da nefreti beslemek için ve kızgınlığı dillendirmek için kullanılıyorlar. Bu gerçeklik hiçbir şekilde şiddeti haklı çıkarmıyor, fakat kaynağını anlamamıza ve olası çözümler aramamıza yardımcı oluyor. Kitlesel öfke ve şiddetin önüne geçmek için liderlik etmek, Müslüman din alimlerinin, aydınların, seçkinlerin ve liderlerin görevi.
20.09.2012 Star
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.