Şu cehennemî sıcakda gazetenin sayfaları nasıl dolacak diye kıvranırken böylesine dâhiyâne bir buluşla Atamızın gerzek, pardon, gerçek doğum yerini araştırma meselesini ortaya atanlara benden selâm olsun!
Dedem Karakadıoğlu Binbaşı Osman Sâbit Bey ise Selânik Kal’amızın son Jandarma Kumandan Vekîliymiş.
Hey gidi günler hey!
Onun doğumu da Niş gâlibâ...
Lâkin bizim gazeteci olarak bu tür mâlâyânî meselelerle uğraşmaya vaktimiz yok.
Gazeteci dediğin; atik, tetik, çevik, otomatik ve sempatik olacak ki haberi arslanın ağzından kapdığı gibi doooğru yazıişlerine...
Benim de bu tür bir mâcerâm var ama anlatmaya değmez.
Belki başka bir sefere...
Onun için bu meseleyi burada kapayarak asıl konuma geçiyorum.
***
Çok genç yaşımda, henüz yirmiyi sürerken hiç beklenmedik birtakım gelişmeler sonucu kendimi Almanya’da bulduğumu, zannedersem, zikretmişdim.
Gidiş o gidiş!
Gerçi memleketle bağımı aslâ koparmadım ama 12 Eylülcü Alçaklar yüzünden tam yedi yıl Türkiye’ye giremediğim de bir vâkıadır. Hakkımda bir tutuklama emri bulunduğu ve pusuya düşmem için bunun gizli tutulduğunu, pusuyu kuranlar bana el altından bildirdikleri için giremedim o kadar zaman Türkiye’ye. Bundan ve buna ilâveten şahsımla doğrudan ilişkisi bulunmayan bir dizi sebebden ötürü benim bu nâmussuzlar gürûhuna sevgi ve yakınlık hissetmediğimi tahmîn etmek zor değildir.
Fakat niyetim şimdi durup dururken onyıllarca önceki hâdiseleri derin kuyulardan çıkarıp, çoğu zâten artık bunamış birtakım yaratıklarla muhâtab olmak değil. Sırf Bayram münâsebetiyle aklıma gelen bir anekdotu sizlerle, şimdi nasıl söylüyorlar, “paylaşmak” istedim.
Hayhay, paylaşalım!
O yedi sene boyunca Türkiye’ye hiç giremediğimi belirtdim ama bir istisnâsı oldu.
1986 Yılı’nda zamânın Almanya Cumhurbaşkanı Richard von Weizsäcker, Türkiye’yi ziyâret ederken yanına beni de aldı.
Batılı ülkeler, 12 Eylül haydutluğundan ötürü Türkiye’yi uzun süre boykot etmişlerdi.
Kimse Türkiye’ye uğramıyor, diplomatik ilişkiler asgarî düzeyde tutuluyordu.
Bu ziyâret, artık bu boykot döneminin sona ereceğini gösteren işâret olduğundan Ankara için fevkalâde önemliydi.
Fakat Batı (Almanya!) bedelin o kadar da ucuz olmadığını îmâ için refakatdeki gazeteciler arasına beni de katarak“Rejim”e ufak bir kazık atmakdan geri kalmamışdı. Sonradan öğrendiğime göre bu yüzden Türk tarafının başlatdığı, yazışmalar, ufak bir kitab boyutuna ulaşmış.
Neyse, Almanlar Nuh deyip Peygamber demeyince “bizimkiler” bütün projeyi mahvetmemek için mecburen rızâ göstermişler. Buna Frenkler, istemeyerek bir şeye iştirâk etmek, oyunbozanlık etmemek, göz yummak anlamına “Kötü oyuna iyi çehre/kötüduruma iyi tavır” derler (Bone mine au mauvais jeu/gute Miene zum bösen Spiel).
Böylece ben de o geziye katılmış oldum.
Tabii ziyâret boyunca akşamları da bir sürü kokteyl parti filan veriliyordu. Onlardan birinde ben tam bizim grupdaki Alman diplomatlardan biriyle laflarken yanımıza bir Türk diplomat da yaklaşdı. Bilirsiniz, o tür toplantılarda herkes hafif tertib hareket hâlindedir ve muhâtablar sık sık değişir.
Alman diplomat Türk meslekdaşına “Bay Atsız’ı tanıyor musunuz?” diye sordu. O da gülerek “Tanımaz olur muyum, benim ilham perim, geceleri rüyamda görür oldum,Bakanlık’ın bana bayram hediyesi.” cevâbını verince önce şaşırdık sonra makaraları koyuverdik.
O zât benimle ilgili yazışmaları yürüten kişiymiş. Herkes alavere-dalavereyle işi birbirinin üzerine yıkarken sonunda angarya onun üzerine kalmış.
İlk yazı da bayrama denk gelmiş.
21.08.2012 Star
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.