Mevlânâ, 'Dîvân-ı Kebir'inde, bir gazelin son beytinde; 'Ey Tebrizli Şems, sen gece perdesine de muhtaç değilsin, ondan da sıyrılmışsın. Ne doğudasın, ne batıda; işte söz kısaldı' der. Bir başka şiirinde ise şunları söyler Mevlânâ Celâleddin: 'Elimde daima Mushaf vardı, aşkla saza sarıldım. Daima Allah tesbih eden ağzımda şiir var, rubâî var, nağmeler var.' Mevlânâ'ya göre Şems, bütün varlığın ruhudur. 'Kapı' der, 'adamakıllı kapalıydı, o pek büyük padişah, insan hırkasını giydi de ansızın kapıdan içeri giriverdi'. Yine bir manzûmesinde 'Aşkımın ateşleri göğü de aştı, yeri de. Bu ateş içinde Şems'in yüzünü gizleyemiyorum. Kucağımda ateş içinde demetler, denkler görüyorsun ama onlar, Şems'in kucağına ulaşmak için âb-ı hayat kesilirler. Aklın keskin bir kılıca benzeyen dili, bu denizi incilerle doldurdu ama Şems'in kapısında dili tutuldu, susup kaldı' diyen Mevlânâ'ya göre Şems, din şeyhidir, âlemler Rabbi'nin mânâlar denizi. Can deryasıdır; yerler, gökler, bütün varlık, o coşup köpüren, o akıp yenilenen denize nisbetle âdeta yer çöptür. Mevlânâ'nın Şems'e olan bu bağlılığı ve tüm bu övgüleri, yanlış anlamalara sebebiyet vermiştir kimi zaman. Şems'e o kadar bağlı olduğu halde, 'Tebrizli Şems, bir bahane zaten; güzellikle, lütûfla övülen biziz, biz; fakat halka, gizlenmek için, o kerem sahibi bir şeyh, bizse yoksullarız de' mealinde; 'Şems-i Tebrîz hod behânest / Mâyîm be husn u lûtf mâyîm / Bâ halk bigû berâ-yı rû-pûş / K'û şeyh-i kerîm u mâ gedâyîm' buyururlar.
Yazının dervamı için:http://yenisafak.com.tr/yazarlar/YalcinCetinKayaPazar/iki-denizin-kavustugu-yer/45419
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.