Çok nadirdi öyle meclisler.
Allah hepsinden razı olsun. Ahirete göçenlere rahmet etsin.
Cahit Abi’nin oturduğu sandalyenin arkasında bir levha vardı. Çerçevelenmiş. Latin harfleriyle yazılmış. Hıfzi’nin bir mısraı.
‘Edib olur kişi sermaye-i hayası kadar.’
Harika bir şey. ‘Ne kadar haya sahibiysen, o kadar edepli olursun’ diyor ama, bunu söylerken,‘edebiyat’la ‘edep’ arasında kuvvetli bir bağ kurmuş oluyor.
Savaş Ş. Barkçin’in ‘Divan-ı Zerefşan’ını okurken, taa oralara gittim. (Litera Yayıncılık, İstanbul.)
Büyük bir iş başarmış Barkçin. Eski şiirimizin formunda, eski şiirimizin lisanında, ama bugüne dair söyleyişler de ihtiva eden çok güzel bir Divan yazmış.
Peygamberimiz’in mübarek ismi şu günlerde, uluorta, çok telaffuz ediliyor.
Dini tahrif için, insanları yanlışa sevketmek için yapılır mı böyle şey? Ne yazık ki yapılıyor.
Bir ‘edep’ meselesi bu. Bir ahlak, bir saygı meselesi.
Ve Barkçin’in Divan’ının ‘Nu’ut’ faslında gördüğüm güzel mısralar, o ‘edep’ ve ‘ahlak’a çok güzel bir ‘numune.’
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.