50 yıldır yazan bir düşçınarı: Nurettin Durman

Nurettin Durman. Beylerbeyi’nde o ufak dükkânın önündeki ulu çınar gibi edebiyatımıza sırtını vermiş dev bir çınardır. Dile kolay tam elli (rakamla 50) yıldır yazan, soran, arayan, paylaşan bir kalem hem de. Adem Özbay yazdı.

“Şehri sevdik mi sevdik tabii sevdiğimiz gibi,

Bir yağmur ıslanması eski sokak çarpması,

Ne bileyim işte böylece geçip gidiyor derken,

Evet, geçip gidiyor kalbimizi yaralı bırakarak,

Çünkü böyledir hazırlanmaya doğru bir adımla,

Eyvallah dedim güzelleşecek sonunda hayat,

Eyvallah dedim öleceğiz nasıl olsa.”  

Böyle söyler Nurettin Durman. Ölümün elbet bir gün yeryüzündeki tüm canlıların yakasını yapışacağını söyler. Bunu biliriz ve iman ederiz zaten. Ankebut 57’de bu meseleye bir nokta konur zaten: “Her nefis ölümü tadacaktır.”

Sevdiğim bir dostumun da çok güzel bir sözü vardır: İnsan ölmeye doğar!

Haberin devamı: http://www.dunyabizim.com/Manset/15887/50-yildir-yazan-bir-duscinari-nurettin-durman.html