Carlos María Domínguez, Arjantinli bir yazar. Kâğıt Ev onun Türkiye’de yayımlanan şimdilik ilk ve tek kitabı. Bu kitabında son derece titiz kitapseverler tanıyoruz. Olabildiğince hassas, olabildiğince incelikli bu kişilerin kitaplara bakışında abartılı yanlarını tek tek değerlendirip “iyi ki ben onun gibi değilim” diyeceğiz. Kitap okumanın, sayfalar arasında kaybolmanın, kütüphanelere gömülmenin kutsandığı günümüz dünyasında gerek sosyal medya gerekse de başka kanallar vasıtasıyla kendimizi bir anda çok okuyanlar arasında buluveriyoruz ve bundan da ayrı bir haz alıyoruz. Kitap satın almanın ve bunu teşhir etmenin zaman zaman bir hastalık ve ara sıra tutan nöbetler misali benliğimizi esir almasına izin veriyoruz. Toplum tarafından “çok iyi bir şey” olarak görülen bu özelliklerin olası kazançlarından nemalanmak hoşumuza gidiyor da olabilir.
Kâğıt Ev’i çatısından, kurgusundan, karakterlerin yapısından bağımsız bir şekilde değerlendirdiğimizde ortaya sadece kitapların hâkim olduğu, kitapların saltanat sürdüğü ve el üstünde tutulduğu, insanlardan daha kıymetli görüldüğü bir eser çıkıyor. Oysa sonuç olarak bir beşerin kaleme aldığı, bir beşerin fiziksel olarak ortaya çıkardığı ve alınıp satılan “değer biçilebilen” bir metadan bahsediyoruz. Kul yapısının bu kadar değer görmesi çok rahatsız edici. Fahrenheit 451 kitabında da aynı rahatsızlığı duyarız.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.