Küfür ile imandan, ikrar ile inkardan, tasdik ile riyadan müteşekkil bir şey olmuştum. Kalben inkar ettiğimi, aklen tasdik eder; aklen reddettiğimi, kalben kabul eder bir hale gelmiştim.
Hasılı, reyb denilen şüphe ejderhası bütün vücudumu sarmıştı. Böylelikle bir fikri ne kadar sağlam temeller üzerine kurarsam kurayım, şüphe ejderhası bir sarışta onu yerle bir ediyordu. Bari tam bir inkarla sabit bir noktada kalır mıyım diye düşünüyordum ama ne mümkün! İnkar başka bir şeydi, şüphe bambaşka… Şüphe ejderhası, her doğru fikrin baş düşmanıydı, ister ikrar olsun, inkar; mevzu ve müsbet olan hiçbir şeyi kabul etmiyordu. Hayattaki sahneleri, fikrin dış aleme yansıması olarak kabul edersek, ne müthiş bir azap içinde, ne de dayanılmaz bir ateşte kaldığım anlaşılır.
Devamı: https://www.izdiham.com/filibeli-ahmed-hilmi-askta-da-parada-da-bedbaht-idim/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.