Bazı kentler, hele adı biraz da farklı tarihlerle bütünleşmişse insanda yaşar, onca ismin, gerçeğin, görüntünün arasında. Sizdedir ama bir gün gidip oraları göreceğinizi düşünmezsiniz.
O kadar kişisel belleğinizin bir parçasıdırlar ki, sanki oralara giderseniz, o büyü bozulacakmış gibi bir duyguyu da içinizde beslersiniz. Mesela doğduğum ve 8 yaşıma kadar kaldığım Kars böyleydi.
40 yıl o kenti sokakları, yapıları ve anılarıyla içimde sakladım da, gidip görmek istemedim. Ancak çok sevgili dostum Tuncel Kurtiz gönül koyunca gittim.
Büyüsü bozuldu mu bilmem, ama sokaklarında dolaşırken, kafamın içinde yanan turuncu renkli bir fener bana eşlik etti.
Tiflis de öyle.
Anneannemle dedem Erivan'dan çıktıktan sonra mı, tam bilemiyorum, ama bir süre Tiflis'e gitmişler. Kars ve İstanbul macerası sonra gelmiş.
Ama anneannemin Azeri lehçesiyle konuştuğu dilinde Tiflis daima dostları, ahbapları ve anılarıyla mevcuttu. Belli ki, o tarihlerin çok önemi bir merkeziymiş. Sonra ben bu şehri, ressamları, müzisyenleri, sinemacılarıyla hep duydum. Bir de komünist tarihin efsanevi kentiydi. Ve Cemal Paşa bu şehirde öldürülmüştü.
Bu hafta başında gittim Tiflis'e Sayın Cumhurbaşkanı'nın heyetinde. Şu belirttiğim kültürel mirasla yüz yüze gelecek zamanım yoktu.
Çok istedim, Ulusal Müzelerine gidip mesela Pirosmani'nin resimlerini görmeyi. En az bir o kadar da aynı yerde açılmış Sovyet İşgali Tarihi 1921-1991 sergisini gezmeyi diledim ama vaktim yoktu.
Yazının devamı için: http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/kahraman/2014/05/09/tiflis
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.