Hayatın öznesidir insan… Her şey insanla vardır ve insanla anlamlıdır şüphesiz... Hz. Âdem’le dünyaya açılan insanoğlu, yüzyıllar boyunca dünyayı imar etmiş, iç ve dış dinamiklerini dengede tutmak için büyük bir çaba harcamıştır. Onun bu hayata tutunma gayretini hüzne ve yalnızlığa giden yolların suskun haramileri kesmiş. Yükü aşk olan kervan, yolların kavşağında yağmalanmış. Hüzün süvarileri gönül göklerini toza dumana katmıştır. Pişmanlıklar düşlerin üstünü örtmüş pervasızca. Divan şiirinin son büyük şairi Şeyh Galip’in şu beyti insanın ne kadar muhterem bir varlık olduğunu veciz bir üslupla dile getirmektedir:
“Hoşça bak zatına kim zübde-i âlemsin sen
Merdüm-i dide-i ekvan olan âdemsin sen”
İnsan küçük kâinattır derler. Yürek heybesinde acıları ve umutları beraber taşır. Acıların ayazında üşür, umutların sıcağında gönlünün buzları söker. Zifiri karanlıklar bir mum alevinde erir gider öylece. Geçen zamanla birlikte ömür de tükenir, umut kırıntıları da. Mevlevi şeyhlerinden biri olan Galip Dede, bu beytinde hangi inançtan olursa olsun insanın kendine iyi bakması gerektiğini, zira insanın âlemin özü ve kâinatın gözbebeği olduğunu hatırlatıyor bizlere. Gerçekten de öyle değil midir? Allah’ın muhatap kabul ettiği, imtihana tabi tuttuğu ve büyük kıymet verdiği insanoğlu, kendindeki gücü ve yaratılışındaki hikmeti ne zaman keşfedecektir? Bunu keşfedince de dünyayla ve hayatla daha barışık yaşamasını öğrenecektir mutlaka. Bugünkü huzursuzluklar da bu şuurdan uzak yaşamanın sonucu değil midir? Sırtımızdaki bu gaflet ve hicran küfesinden ne zaman kurtulup dik durabileceğiz.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/hosca-bak-zatina-kinatin-ozusun-sen-makale,1861.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.