Önce küçük bir okuma parçası: 'Bir ölünün yakılması yaklaşık üç saat sürerken, ölüyü yakma görevi ailenin en büyük erkek çocuğuna düşüyor. Hindular ölülerini yakmaya ağızdan başlıyorlar. Çünkü Hindu inancına göre, insan, hayatta en fazla günahı ağzıyla (diliyle) işliyor.' (Adem Özköse, Seyyah, Pınar Yayınları, sayfa 43)
Bu paragrafla karşılaşır karşılaşmaz, Marifetname'ye bakma ihtiyacı hissettim. Orada, maddeler halinde, uzuvların, yani kulağın, gözün, dilin, elin, karnın, ayağın afetleri var. En uzun liste, hakikaten, dile ait: Yalan, gıybet, alay, çekişmek, sövmek, kovuculuk, sırrın ifşası, iki dilli olmak, kötülüğe şefaat eylemek, Müslüman'a beddua etmek, fazla konuşmak... Uzayıp gidiyor. (Sayfa 1291, 92, 93) Böylece, dilini tutmak ile kendini bilmek arasında hiçbir fark olmadığını görüyoruz.
Yazının devamı için: http://yenisafak.com.tr/yazarlar/Ibrahim_Tenekeci/sana-dilden-soruyorlar/51947
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.