Dünyasızlar’ı yazarken bir roman karantinasındaydım ve bu roman karantinası iki buçuk yıllık süreç içerisinde peyderpey oluyordu. Romanı yayınevine teslim edip artık rahat bir nefes almayı düşünürken Çin’de ilk vak’alar çıktı. Kısa sürede de dünya devasa bir hapishaneye döndü. Ben de haliyle bağışık olduğum ev hayatına geri döndüm. Yazıp okuyarak, farklı kahveler deneyip pencereden canı çekilen sokakları izleyerek zamanın iri tanelerini eziyorum.
Peki böyle zamanlar yaratıcılığı tetiklemez mi? Ben buna biraz inananlardanım. Karantinadan bir yaratıcılık dokusu çıkar mı? Can sıkıntısı, yaratıcı zekayı besleyebilir mi?
Pek emin değilim. Üstümüzde salgının, yarının belirsizliğinin tayziği var. Genellikle bugün vebayla alakalı bir roman okurken o sahneler hoşumuza gider. Ya da İkinci Dünya Savaşı ile alakalı bir roman okumak cezbedicidir. Çünkü o felaketleri bizzat yaşamamışızdır ve yaşama imkanımız yoktur. İşbu sebeple kahvemizi yudumlayıp, koltuğumuza gömülürken bunun rahatlığıyla okuruz ya da filmleri izleriz. Fakat şimdi durum bambaşka. Birçok yazar arkadaşımın bugünleri anlatan öyküler, romanlar yazdıkalarını biliyorum. Haliyle salgın geçip hayat normale döndükten sonra bir corona kültürü patlaması yaşanacağı aşikar. Fakat ben insanların bugünleri sonradan okumak istemeyeceklerini düşünüyorum. Çünkü bu kez felaketin öznesiyiz.
Romanların da bir hikayesi ve bir yolculuğu var. “Uzakların Şarkısı” sonrası iki buçuk yıllık aradan sonra gelen “Dünyasızlar” nasıl bir yolculuk yaşadı, hangi coğrafyalara tanık oldu, hangi ezgilere dokundu ve nerelerden geçerek uzandı bugüne?
Devamı: https://www.izdiham.com/kaan-murat-yanik-ile-roportaj-susma-yoksa-ben-de-susarim/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.