İçimden itiraz etmek gelmiyor uzun zamandır. Olumlu cümleler kurmak istiyorum. Bir ağacın dalından sarkan yaprak gibi teslim olmak... Dünyanın bütün su-i zanlılarının karşısında, usulca hışırdamak... O halde büyük ve çoğulcu bir medeniyet kurmayı tartışırken zulme karşı pasif mi kalacaksın diye sorulabilir.
Kastım şu: Zulme karşı direnişin dilini itiraz üzerinden kurmaktan başka yollar da var. Çünkü itiraz etmek, önce sebeplerin ardındaki sebebi ve her şeydeki oluş hikmetini inkar etmeye götürüyor insanı. Ve bu, adalet duygumu fazlasıyla incitiyor. Benliğimin lekelerinden kurtulmak isterken egomun çeperini kalınlaştırıyor. Kendime daha fazla benlik vehmetmeye başlıyorum.
İtiraz ve inkar; kibrin arka bahçesi. Her hareketin, her düşüncenin, her fikrin, her oluşumun bir 'seçkincisi' var. Seçkincilik; kibrin bir tezahürü. 'Gizli benlik' savunmasının en sağlam kalelerinden. Dostlarla, sevdiklerimizle aramıza giren... Kibir; en sivri dilli zaaf, her ilişkideki gizli tahakküm. Neyin seçkincisiysen, onun esaretindesin oysa.
İmza toplayıp sanal odalarda tartışmak, belki mücadelenin sesini duyurabilmek için bir ihtiyaç ama biz onu 'seçkin' benliğimizin zaferi olarak algılıyoruz. İmza kampanyalarında ismin varsa direnmiş oluyorsun. Sosyal medyada 'unutmayacağız unutturmayacağız' demişsen vicdanın rahat ediyor. Üzerine geçirdiğin kimlik kılıfının konforuyla yetiniyorsun.
Yazının devamı için: http://yenisafak.com.tr/yazarlar/leylaipekci/guzellik-medeniyeti/52432
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.