*
Alim adam hem ilim adamı hem de dava adamı olmaya namzettir. Bu birbirinden ayrıldığında şizofreni kapıyı çalar. Ahirzamanla ilgili uyarılardan birisi ilmin Allah’tan veya davadan kopuk olmasıdır. İlmin dünya için tahsil edilmesi ilimperestliktir, ontolojik ve şer’i anlamda yoldan sapmaktır. Kimi akademisyenler veya akademisyen kılığındaki mülhitler, ‘ilim olgu, din ise kurguyla ilgilenir’ diyorlar. Bunun açılımı dinin hurafeyle ilgilendiği anlamına gelir. Halbuki, teori ve nazariyatlar üzerinden bilimi Allah’a değil de tabiata bağlamak isteyenler hurafelere kapılıyorlar. Darwinizm ilim adına üretilmiş hurafelerden başka nedir ki? Modern insanın tabiat namına ürettiği hurafelerden birisidir. Onların dediği ile bizim dediğimiz arasındaki temel fark, onların ilimleri meçhule ve tabiata bağlamaları bizim ise Allah’a bağlamamızdır. Onun ötesinde ilim hiçbir sansüre tabi değildir. Vaktiyle olmuş olsa bile bu, bunu yapanların eksikliğindendir. Bilim veya ilim adamı aynı zamanda dava adamıdır. Davası olmayan adam ise tali davaların peşindedir. Sufliyat veya abesin ve saçmalıkların ardına düşmüştür. Ulvi gaye, metot, yöntemini ve yolunu da ulvi hale getirir. Tersi de doğrudur. Son sıralarda İslami camia dava adamlığı yerine kariyerizme yönelmiştir. Bu da bir sapmadır ve ağız tadımızın kaçmasının temel nedenlerinden birisidir. Müslüman fıtri ve aynı zamanda pratik adamdır ve kendisini fildişi kulelerine hapsetmez.
*
Geçmişte her meslekten ilim adamı vardı. Hem alim hem de zanaatkar tipler öndeydi. Devlet kapısına müracaat yerine halkın içinde yaşıyorlardı. Bunun en bariz misallerinden birisi İmam A’zam ve Cüneyd-i Bağdadi gibi zevattır. Kufeli İmam-ı A’zam bezzazlıkla veya kumaş ticaretiyle meşgul olurken Bağdatlı Cüneyd-i Bağdadi züccaciye işleriyle iştigal etmiştir. Medineli Hacı Osman Efendi ise bir saatçi idi. Bu anlamda Hazreti Davud Aleyhisselam’ın sünnetini icra etmişlerdir.
Günümüzde alimlerin gözde mesleklerinden birisi ise gazetecilik veya yazarlıktır. Elbette İslami konularda her yazan alim sayılmaz. Buna dair Fehmi Huveydi’yi misal verebiliriz. İslami konularda derinlik sahibi olmasına rağmen kimse kendisine alim nazarıyla bakmaz. Bununla birlikte 20’inci yüzyılın aksiyoner veya aktif alim kuşağı genellikle gazetecilik veya yazarlık yapmıştır. Bediüzzaman’ı, Volkan yazılarından tanıyoruz. Mevdudi, Tercümanu’l Kur’an dergisiyle iştihar etmiştir. Hasan el Benna hem Reşid Rıza hem de Muhibbiddin Hatip gibilerle birlikte dergicilik ve yayıncılık yapmıştır. Bağımsız dönemleri de olmuştur. Cezayir’de Cemiyetü Ulumai’l Müslimin’in kurucusu Abdulhamid Bin Hadis de gazeteci veya dergicidir. Gazetecilik dönemlerinde tehlikeli sulara girdiği için suikast teşebbüsleri bile atlatmıştır. Cezayir’de yayınlanan Şuruk gazetesi yazarlarından Abdunnasır, ‘Bin Badis ve kardeşleri gazetecilerdi’ başlıklı yazısını Bin Hadis’in gazeteciliğine hasretmiş. Hasan el Benna ile dost olan Bin Badis de Müntekad, Şihab ve Necah isimli gazete veya dergileri yayın hayatına sokmuş ve bu mevkutelerde başyazarlık yapmıştır. Cezayir basınının öncü isimlerindendir. Gazeteci alim değil alim gazetecidir.
Bu mevzuyu aklıma ‘Kör İmam’ lakabıyla anılan Ömer Abdurrahman düşürdü. İslam tarihinde nice a’ma alimler vardır. Bunlardan birisi de 1970’lerin efsanevi hatibi Şeyh Abdulhamid Keşk’tir. Arap Baharından önce liderlerin koltuklarını sallamakla meşguldü. Siyerci Erzurumlu Mustafa Darir Efendi gibi nice alimler gözleriyle olmasa bile basiretleriyle dünyayı aydınlatmışlardır. Bu alimler kuşağının bir çeşidi olan bekar alimlerle alakalı da Abdulfettah Abu Gudde ‘Bekar Alimler’ kitabını yazmıştır. Bediüzzaman gibiler her iki sınıfa da girmektedir. Hem gazeteci-yazar hem de bekar…
12.05.2014 Yeni Akit
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.