Baharla birlikte 22. sayısına ulaştı Aydos. Günlerin evlerde geçtiği bu günlerde oldukça hacimli bir sayı ile karşımızda Aydos. Sıddık Ertaş, derginin ön sözünde çok içten bir selam gönderiyor.
“Çeşitli dillerle insanları kuşatmak ve acılarına ortak olabilmek” emrine uymak için biz yazının dilini seçtik. Yüce Elçi mealen “öyle bir zaman gelecek ki ölen niçin öldüğünü bilmeyecek; öldüren de niçin öldürdüğünü...” buyurduğundan dolayıdır ki sorumluluğumuz kat kat artmıştır. Çünkü o gün gelmiştir. İnsanları şu kutsal mesaj ile uyarmak gerekir: Bir insanı haksız yere öldürmek bütün insanları öldürmek; bir insanı diriltmek ise bütün insanları diriltmek anlamına gelmektedir. Müslüman, kendisini öldürmeye gelenin bile kendisinde dirildiği kişidir.
Hüseyin Karaca’dan deprem günlüğü
Hüseyin Karaca, Elazığ’da yaşanan depremi içimizdeki kardeşlik duyguları eşliğinde günlük şeklinde anlatıyor.
“İşte tam şu anda, İstanbul’dan Elazığ’a doğru gökyüzünde bir uçak süzülüyor.
Ve tam şu anda doğudan batıya doğru yükselen güneş, sanki bu uçakta bulunan güzel insanları selamlamak için bir başka parıldıyor... Anadolu’nun en batısından en doğusuna kadar üzerlerinde uçtukları kadim toprakların kokusunu, selamını, duasını kuşanmış bu güzel insanların yüreği; iyiliğin, erdemin ve merhametin merkez üssü şimdi.
Onlar, hüzün çökmüş yüreklere, yıkılmış umutlara, Miraç Ali’nin (artık kapanmış) gözlerine, Yüsra bebeğin minik ellerine, mağdur ama mağrur insanlara doğru yol alıyorlar. Onlar yoldalar; iyi ve kutlu bir ‘yol’da.
Herkes tatil için sevdiklerine, dostlarına, yakınlarına doğru yol alırken, gurbetten sılaya dönerken; onlar hiç tanımadıkları insanlara, daha önce hiç gitmedikleri topraklara gidiyorlar. Göçük altından çıkmış bebelere sarılmaya, bebesini yitirmiş analara teselli vermeye, canı yanmışlara merhem, yüreği yanmışlara yoldaş olmaya gidiyorlar.
Uğurlar ola...”
“Elazığ’dan ayrılırken, her ayrılıkta yaşanan burukluğun çok daha fazlasının ağır bir kütle halinde insanın yüreğine çökmesi. Vedalaşmalar, sarılıp kucaklaşmalar. / Otobüse doğru yürürken insanın dönüp ardına son kez baktığı o an / koltuğa oturup da otobüs hareket ettiğinde –ilk hareket anındaki o düşük hız sanki zamanı yavaşlatmışçasına- buğulu camdan geride kalanlara bakıp el sallanılan sürenin bir ömür gibi gelmesi / bu sahnenin yol boyunca zihninde tekrar tekrar dönmesi...
Yıkıntılar geride kalsa da “iç”teki yıkım sarsmaya devam edecek.
Hep birlikte sarsılacağız; ta ki hep birlikte ayağa kalkana kadar.”
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.