Ruh telleri gerilmiş raylar akortsuz sesler çıkarıyorlar. Devamlı yeni yerlere koşan ve selam vermeden geçip giden vagonlara, özellikle karizmatik lokomotife ölesiye imrenen paslı raylar… Sürekli geride bırakılan bu raylar daima giden trenle bir olur mu? O tren ki altın şafaklara doğru koşmuş, zifir karanlığa rağmen ilerlemiş, nice ayrılıklar kavuşmalar görmüş, ray kenarı al gelinciklere yüz vermemiş, yüksek köprülerde hız kesmemiş, ucu görülmeyen tünellere cüretkarca dalmıştır.
Tren sağa sola selam vermeden bodoslama devam ederken, asırlık duraklarına bile hava atarak rüzgarla girmeyi severken nedense küçük bir istasyonda yavaşlıyor yavaşlıyor duruyor. Raylar ürperiyor. Bilge trene paslı soruları var.
– Ne olacak bu bekleyişimiz sayın tren?
– Sistem böyle ray bey.
– Bize İstanbul’u anlatın bari.
– Deniz kocalmış, iskele ağır hasta, yürüyen merdivenler inliyor, vapurlar öyle yorgun ki sürekli oflayıp pufluyor; İstanbul can çekişiyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.