1 Ekim 1914 tarihli Islâh-ı Medâris Nizamnâmesi’yle gerçekleştirilen ıslahatın ilk adımı İstanbul’daki medreseler için atılmıştı. İstanbul medreseleri “merkez teşkilatı” çatısı altında yapılandırılmış, ayrıca peyderpey taşradaki medreselerin de ıslahat kapsamına alınacağı hususu nizamnamenin amir hükümleri arasında yer almıştı. Nitekim kısa sürede bu adım da atıldı ve taşrada “Beş Senelik Taşra Medârisi” adıyla Dârü’l-hilâfeti’l-aliyye Medresesinin şubeleri açılmaya başlandı.
Ancak Anadolu’da beş senelik taşra medreseleri açılmaya devam ediyorken yine Dârü’l-hilâfeti’l-aliyye Medresesinin bir şubesi olmak üzereKudüs’te farklı bir medrese modeli ortaya çıkıyordu. Selahaddin Eyyûbî Külliye-i İslâmiyyesi adıyla anılan bu medrese nev-i şahsına münhasır bir medrese olmasının yanında uluslararası niteliğe sahip yeni bir medrese modeliydi.
II. Meşrutiyet dönemi medreselerinde gerçekleştirilen ıslahatın özellikle mahalli ihtiyaçlar dikkate alınarak planlandığı göze çarpmaktaydı. Dârü’l-hilâfeti’l-aliyye Medresesinin şubeleri olarak Anadolu’da açılan medreseler için Anadolu insanının temel dini ve eğitim ihtiyaçlarını karşılayacak bir yapı ve müfredat belirlenirken Kudüs’te bölge halkının ve özellikle Arapların çoğunlukta olduğu memleketlerin dinî ihtiyaçlarına cevap verecek nitelikte ve dünya Müslümanlarını kaynaştırma amacına hizmet edecek bir teşkilat yapısı ve müfredatıyla yeni bir medrese modeli hayata geçiriliyordu.
Devamı: https://www.maarifinsesi.com/selahaddin-eyyubi-kulliye-i-islamiyyesi/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.