Hatırlatıcı, uyarıcı gibi anlamlara gelen münebbihat kelimesini küçüklüğümde evin dışında ilk terbiyeyi aldığım, dünyayı yeni yeni tanımaya başladığım dönemde duymuştum.
Babamın çok yakın bir abisi, büyüğü olan demirci ustası olan Hacı Melek Amca’nın dilinden düşmezdi bu kelime… Bir konu anlattığında “Bakın Münebbihat’ta şöyle geçer” derdi.
Hacı Melek, Siirt’in büyük âlimlerinden Şeyh Muhammed Kazım’ın (k.s.) müridi, seveniydi. Babam Hacı Amca’ya çok saygı duyardı. Çok muttaki, öğrendiği bilgiyle hemen amel eden biriydi. İlkokul çağına geldik mi babam Hacı Amca’nın yanında çalıştırırdı bizi. Hacı Amca’nın dükkanı boş kalmazdı. İleri yaşına rağmen sabahları gelen işleri yapardı, demir döverdi; ikindiden sonra ise iş almaz, bir sonraki güne bırakırdı. Akşama kadar dükkana onun mürid arkadaşları, esnaflar ve genç ağabeyler gelir, sohbetlerde öğrendiği tüm bilgileri onlara aktarır, bilmediği bir konu olursa sorar soruşturur, cevabını soran kişiye iletirdi bir şekilde...
Öğrendikleri bilgiyle amel ederlerdi
Geçenlerde caddede gezinirken bir kitapçının stand kurduğunu gördüm. Merak ettim neler var diye ve İbn-i Hacer’in Münebbihat kitabının eski bir basımını gördüm ve aldım. Aklım geçmişe takıldı.
Babama “Rahmetli Hacı Melek Amcanın okuma yazması var mıydı” diye sordum. Babam “Yoktu” dedi.
- “Eee o zaman nasıl oluyor? Yanlış hatırlamıyorsam Hacı Amca Münebbihat’ın hem Arapçasını hem de Türkçesini bize okurdu…”
- “Oğlum onlar birkaç kişi, okuma yazma bilen biri vardı, onun dükkanına giderlerdi. O kitabı onlara okur, onlar da metni ezberlerdi. Bu şekilde birkaç ayda ezberlediler.” dedi.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/kitap/tekkede-medreselerde-okutulurdu-bu-ogut-kitabi-h22733.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.