Uzak uzak dolanmanın şiiri: Gülce

Derviş gönüllü bir şairdir Ömer Lütfi Mete, yüreğinin nağmesi hissedilir yazdıklarında ve yalnızca onun gönül diline âşina olanlar, o nağmeye kulak verenler duyarlar dizelerindeki o sızıyı.

Mete, yazar, şair, senarist olmasının yanı sıra düşünce ve fikirleriyle de bu âlemde bir hoş sadâ bırakmış güzide bir şahsiyettir. Birçok sinema filmine ve diziye imzasını atmış, “Çizme” filmi ve “Allah’sız Müslümanlık” eserleriyle de hafızalara kazınmıştır. Profil Yayınları’ndan çıkan kitabın ismi ise hayli dikkat çekicidir: “Aşksız, Zevksiz, Allah’sız Müslümanlık”

Kitabın başlığına neden böyle bir isim verdiğini Mete şu şekilde açıklar: “Sorgulayıp anlamaya çalıştığım, Müslüman insanı bütün gayretlerine rağmen geliştirmeyen dindarlık türünün iç kıvrımlarıdır. Sürekli dilden Allah’ı anmasına ve sürekli dini etkinlikler yaşamasına rağmen kendisi gibi olmayanlar üzerinde derin bir saygı ve hatta imreniş uyandırmayan Müslümanlık türünün Allah’ın muradıyla örtüşebildiğini düşünmüyorum. Tabi ki ‘Allah’sız Müslümanlık’ ifadesi, kâfirlik ve inkârcılıkla suçlamak kastıyla seçilmiş değildir. Bu isim, Müslüman kişinin Allah ile iletişim geliştirmeyen dindarlık tamlamasının kısaltılmışı sayılır.”

Bu ifadeler çağımıza da ışık tutmaktadır bir nevi. Bu eserinde kuru itikatlara karşı zarif bir dille karşı çıkıyor, Allah’a olan inancın zevk etmeye yönelik bir temel üzere oturması gerektiğini savunuyor. Bu şekilde olmadığı takdirde ise inanç bir yaşam şekli olmaktan çıkıyor, ulaşılması zor bir yerde duruyor. Ol sebeptendir ki kadîm medeniyetimizde itikat büyük bir kültür ile harmanlanmış, sonunda ise nice ölümsüz mûsikî eserleri ve şâheserler meydana gelmiştir.

Uzak uzak dolanmanın şiiri

Ömer Lütfi Mete, fikirleriyle olduğu kadar duygularıyla da etkili olur kültür dünyamızda. Yûnus misali sade ama etkili, coşkulu ve duygulu söyleyişleriyle iz bırakır şiirlerinde; hem öyle bir iz ki, kalbinin atışları hissedilir mısraları arasında.

Bir sese sahip olmak bir şair için varlık sebebidir elbet... Ömer Lütfi Mete’yi de en fazla etkili kılan ve belki de sesini en gür şekilde duyduğumuz şiiri “Gülce”dir.

Nasıl ki insanları bir isim vâr ediyorsa ve nasıl ki insanlar sahip oldukları ismin haline bürünüyor ve ismi ile müsemma oluyorlarsa, pek tabi şiirler de bir duygunun tezâhürü olması hasabiyle ismi ile müsemma olurlar.

“Gülce” şiiri ise aslında bir suskunluğun şiiridir; dilsiz, dudaksız, sözsüz, sedâsız konuşmanın, dahası konuşamamanın, “uzak uzak dolanmanın”, sınırlarda gezmenin; ama bir şekilde vuslata erememenin şiiridir.

Devamı: https://www.dunyabizim.com/mercek-alti/uzak-uzak-dolanmanin-siiri-gulce-h25145.html