Bekir Fuat'tan: Türküler ne söyler

Kalbimizin sızladığı şu günlerde, milletimizin içinde bulunduğu şu zor zamanlarda her zamankinden fazla milliyetçiliğe sarılmaya, daha çok millet bütünlüğüne sarılmaya ihtiyaç var. Her zamankinden fazla duaya ihtiyaç var…

Dönüp dönüp âidiyet duygusu diyoruz. Doğduğumuzda annemizin sesiyle tanışırız. O sestir bizi hayata ilk irtibatlayan. Yakınlarımızın sesine koşarız hep. Sesle birlikte büyürüz hep.  Annemizin sesi, sonra bizi doğuran toprağın sesine aşina oluruz. Bütün her şeye bağlılığımızı sağlayan, kavileştiren ve pekiştirendir o ses.

İnsan bir sesle büyür; ağıtla, çığlıkla, türküyle… Kulağı ve kalbi bu seslerle dolar. Bir sesle insan birden annesine gider, çocukluğuna, özlemlerine, ilk göz ağrım dediği aşkına gider, ilk sevdasına… Hep ilklere gider. Bir hatırayı canlandırır gönlünde, sonra da derin bir ah çeker…

Kişioğlunun kendi toprağından çıkan ezgilere olan yakınlığı eviyle şehriyle, vatanıyla bütünleşir.

Bizim asıl ve asil musikimiz türküler, tercümanımızdır, yüksek duygularımızın ve söylemek istediklerimizin en rafine halidir. İnsandan taşan, normal bir ses tonuna yüklenemeyen duyguların ifadesidir. Burada insan mürebbî vasfını kullanır.

Hüznü yeterince yaşayamayan bir insan sevinci de yaşayamaz. Coşkusu eksik olanın kederi de öyledir. Bir kötürüm gibidir adeta, bir yarım insan. Bir uzun havada hüzünlenirken arınırsın. Bu bir arıtmaya tabi tutmasıdır insanın kendisini.

Evet, bir türkü dinlerken tüm hayatımızı gözden geçiririz. Türküler koparmamamız gereken bir bağı tekrar bize hatırlatarak onunla yeniden irtibat kurmamızı sağlar. Bize annemizi ve babamızı söyler. Ninemizin kokusunu taşır. Duygularımızı tazeler. Türkülerle kalbimize yaslanırız ve kalbimizde insanlığa bir yer açarız.

Türküler bizi çığırır asırlardır, biz türküleri. Türkü biziz aslında. Aşklarımızla, yaralarımızla, en ince taraflarımızla biz...

Evet, türküler bizi çığırır. Bir zeybek dinlediğimizde Aydın’da, Muğla’da, İzmir’de yaşayan insanımızla hemhal oluruz. Bir Rumeli türküsünde ise acının, özlemin topraklarına seyahat ederiz. Bir Diyarbakır türküsüyle daha çok hatırlarız insanlığımızı.

Ninelerimiz, annelerimiz bize anlatmak istediklerini/geleneğimizi türkülerle fısıldadılar kulağımıza. Türküler bu yönüyle büyük bir geleneğin nesilden nesile aktarıldığı uzun ince bir yoldur. İşte türkülerimiz kerim bir tarihten günümüze uzanan hüzün haberleridir. Türkünün bize işaret ettiği manevi alanı yaşatılmalıyız mutlaka. Bizim türkülerimiz çokluğumuza, tekliğimize; hüzne, melale, sonuçta Allah’a(c.c)dayanır çünkü. Çünkü onlar kaybolunca aşk da kaybolur. İnsanın ve kelimenin alnı açık, başı dik olması ise ancak aşk ile mümkündür.

Türkü sadece müzik eşliğinde ifade edilen bir eğlence aracı değildir. Eğlence aracı olmadığı için de tarihle, zamanla ve kaderle görülmesi gereken bir hususi hesap taşır. Bu bakımdan her türkü başlı başına bir savaş ilanı, bir barış anlaşması ve dünyadan ahirete uzatılmış bir duadır.

Dünya için gül benzini soldurma

Halden bilmeyene halin bildirme

Tabip olmayana yaran sardırma

Azdırırsın bir gün yarayı gönül…

Bu türkünün yakıldığı yerdir Türkiye ve sevgisi de imandandır.

24.03.2014 Milat Gazetesi