Bizim mahallenin muhtarını tanımıyorum, genç midir yaşlı mıdır, kadın mıdır erkek midir, hangi partidendir, yoksa bağımsız mıdır, hele hiç bilmiyorum.
Çünkü ona düşecek bir işim yok. Çünkü şehirde yaşıyorum.
Geçen seçimde bir oy verdim ama acaba kime verdim? Hatırlamıyorum.
Pasaport için "ikametgâh senedi" falan da tarihe karıştığından, "kırtasiye" ortadan kalktığından, yıllardır muhtarın kapısını çalmadım. En son "ev taşıma" sırasında "nakil" işlemi yani kayıt yaptırmak için yolum düşmüştü, onun da üstünden yirmi sene geçti.
Çünkü şehirlerde muhtarın anlamı da önemi de kalmamıştır. Eskiden de yoktu da, o sözünü ettiğim gereksiz kırtasiye sayesinde bir müessese olarak ayakta duruyordu. Abuk işlemler ve olmasa da olur belgelerle muhtara fonksiyon yaratılıyordu. Hele darbe ve sıkıyönetim dönemlerinde, muhtar, darbecilerin ve ara rejimin gözü kulağı, "mahalle ya da köydeki yamuk kişileri" saptayıp yetkililere bildiren bir beşinci kol derekesine düşerdi...
Franco döneminde İspanya'daki "sereno"lar gibi...
Yazının devamı için: http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2014/03/24/muhtarligin-sosyolojik-alafortanfonisi
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.