İnsanın kendini tanıması ve kendinden yola çıkarak varlık âlemini anlamlandırması insan oluşunun bir gereğidir. İnsan kayıptır ve kendini bulmaktan mesuldür. Kendini bulan insan öz yurdunun hasretini duymaya başlar. Elinde asasıyla “Gezdim Urum ile Şam’ı/ Yukarı illeri kamu/ Çok aradım bulamadım/ Şöyle garip bencileyin” diyen Koca Yunus, işte bu hasretin oduyla yanmıştır. Bu arayışta âşık hem yorulur hem yoğrulur. Önceleri içini ısıtan ateş, zamanla âşığı yakar ve kül eder. Küllerinden doğan âşık artık başka bir makamdan seslenir bize. Müslümanların kıblesi Kâbe’dir ama Kâbe’de namaz kılan insan ne yöne dönse yine Kâbe’ye dönmüş olur. Naz makamında söylenen sözleri bu minval üzere okumak gerekir. Orhan Gazi Gökçe, Yenidevir Yayınları’ndan çıkan “Usanma Hakkı” adlı kitabındaki bir yazısında “Usanmak Hakkımız, Naz Oldu Kârımız” diyor. Âşığın usanması ancak nazındandır ve naz, makamlar içinde yüce bir makamdır.
“İnsan âlemde hayal ettiği müddetçe yaşar.” diyor Yahya Kemal. Burada hayalperest olmaktan ziyade bir ülkü, bir dava, bir aşk sahibi olmak vurgusu var. Her ülkü, her dava, her aşk bir duadır aynı zamanda. “Kulluğunuz ve duanız olmasa Allah size ne diye değer versin?” mealindeki ayet de aynı sırra işaret eder. Mevlânâ, “İnsan neyi arıyorsa odur.” diyor. Gökçe de, “Her birimiz niyetlerimizin peşinden koşmaktayız. Her ne ise niyetlerimizi besleyen, onun emrinde sayılırız.” diyerek aynı sırrın izahını yapıyor. Bir başka yazısında şöyle diyor Gökçe: “Neye talip olursa ona benziyor insan, kalbini ne yakıyorsa onda ferahlık arıyor yine.” Modern insan, ne kadar zeki olduğunu iddia etse de yönlendirilmeye eskisinden çok daha müsait. Nasıl düşünmemiz, nasıl yaşamamız ve nasıl davranmamız gerektiği toplum mühendisliği denilen yeni bir disiplinle kontrol altında tutuluyor artık. Bir zamanların sloganlaşan şarkı sözü “Başkası olma kendin ol” bir temenniden öteye geçemiyor artık. Bugünün insanına en uygun slogan: “Bence şimdi sen de herkes gibisin.” Gökçe: “Çiğ zamanlarda yaşamanın bir bedeli olarak payımıza düşen şahitliğin üstesinden gelmek yahut yükünü omuzlamak gerçekten zor.” diyor bir yazısında. Bu söz Rasim Özdenören’in “Gül Yetiştiren Adam” romanını aklımıza getiriyor. Bu zamanda kendi evinin bahçesinde gül yetiştiren adamların sayısı kim bilir ne kadar azaldı ve kim bilir o adaların şahitliğinin yükü ne kadar ağır.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/sik-usanma-hakkini-sakli-tutar-makale,2234.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.